Surviving technology, future of music & e-fashion en terugkeer van de mashup [SXSW]

Met dag 5 komen we alweer aan het einde van SXSW 2012, waar de presentatie van George Friedman werd verstoord door Occupy Austin, we nog wat aan Social Music snuffelen, de mashup terug van weggeweest is, en e-Fashion zich snel doorontwikkelt.

Surviving Technology

George Friedman is de oprichter/CEO van Stratfor en auteur van The Next 100 Years, The Next Decade en The Future of War. “Friedman will cover Pseudo-togetherness caused by social media and the true lack of solidarity”, kopt de beschrijving. Maar de presentatie is nog niet begonnen of hij wordt verstoord door luid schreeuwende demonstranten die Friedman beschuldigen van bespioneren van Occupy Austin. Al schreeuwend verlaten de Occupyers na drie minuten de zaal. Friedman is zichtbaar aangedaan en besluit een half uur te besteden aan zijn kant van het verhaal. Hij doet ons ergens denken aan George Bush die vertelt over massavernietingswapens.

Friedman betoogt dat als twee mensen samen praten, ze elkaar zien, dat daar iets echt menselijks in zit. Een conversatie met alle gebaren, oogopslagen en andere lichaamstaal is een ongelooflijk complexe interactie. Toen kwam de telefoon en zag je de ander niet meer. Daarna kwam e-mail en opeens hoorde je mensen ook niet meer. Als we een grap maken in e-mail zijn we afhankelijk van een ‘;-)’. Nu hebben we Twitter, en moet het in 140 karakters. ‘En opeens blijkt niet iedereen even bekwaam in shortcopy’. Er wordt steeds meer gezegd, tegen steeds meer mensen, maar de kwaliteit van wat er echt gezegd wordt neemt zienderogen af. Technologie, het Internet, maakt het mogelijk om te communiceren, maar ook om mensen te demoniseren. De eerste gehackte e-mail van Stratfor die werd gepubliceerd was een e-mail van een werknemer aan een dokter over zijn zoon wiens medicijnen niet aansloegen. Met de zwaar depressieve e-mails van die zoon erbij. Friedman maakt zich woest. “En de media? Die zijn er dol op”. Diplomatie is beter dan oorlog, maar dat vraagt wel om geheimhouding.

Elke onderhandeling – en diplomatie is immers onderhandelen tussen landen – bestaat bij geheimen. Waarom wordt geloofd dat door het verspreiden van diplomatieke geheimen de diplomatie wordt geholpen? Bekendmaking van de e-mails van die ene Amerikaanse diplomaat die zijn Franse collega ‘maar een eikel vindt’ helpt niemands zaak, aldus Friedman. Hij vertelt dat diplomaten niet meer durven te communiceren uit angst dat e-mails uit zouden komen. Hij is bang dat hij nooit zal durven typen wat hij wil. En het gaat niet alleen om hem: “Ik kan een ieder van jullie demoniseren met het publiceren van drie van jullie zorgvuldig-door-mij-geselecteerde e-mails”. Een vrij internet kan alleen bestaan als dit soort dingen niet mogelijk zijn, als we dit niet willen met zijn allen, predikt Friedman, en krijgt een staande ovatie.

The future of music

De aantrekkingskracht van dit panel zit hem vooral in de aanwezigheid van Ken Parks, Chief Content Officer bij Spotify en daarnaast David Draiman, de leadzanger van de metalband Disturbed. Om met de eerste te beginnen: Spotify wint in hoog tempo aan momentum. Er zijn op dit moment al bijna 10 miljoen actieve en betalende gebruikers en de inkomsten gaan snel omhoog. Zeker de koppeling die in 2011 tot stand kwam met Facebook heeft een enorm vliegwieleffect op het gebruik en het aantal betalende leden. De overtuiging van Spotify is dat muziek uit de aard van wat het is, een sociaal iets is. Fundamentele integratie ervan in een sociaal netwerk is dus logisch en natuurlijk. Bijkomend voordeel is dat je ineens ook toegang hebt tot, op dit moment, 850 miljoen gebruikers.

De discussie die gevoerd wordt, lijkt veel op die van gisteren tussen Billy Corgan en Brian Solis, maar ditmaal vanuit het perspectief van de muziekdienst en dus, in zekere zin, de nieuwe tussenhandel. De filosofie van Spotify is dat ze mensen die gestopt waren met betalen voor muziek, weer een reden geven om er wel voor te betalen. Met andere woorden: Spotify kannibaliseert niet op bestaande inkomsten uit digitale muziek zoals iTunes, maar voegt daarop toe. Als voorbeeld geeft hij de situatie in Zweden, waar bijna 100% van alle digitale muziek illegaal werd gedownload twee jaar geleden. Dat is flink naar beneden gegaan onder invloed van Spotify, zo zeggen ze zelf. Hoe flink zeggen ze overigens niet.

David Draiman van Disturbed is het daarmee wel eens: hij blijkt een fan van Spotify. Dezelfde Draiman pleitte ooit voor een verdienmodel voor media via de ISP’s (eigenlijk zoals de stichting Thuiskopie). Draiman redeneert dat het verdienmodel voor artiesten uit Spotify zelfs gunstiger kan zijn dan via iTunes. Immers: artiesten worden per stream betaald, niet eenmalig. Daar valt tegenin te brengen dat een liedjes 50x gedraaid moet worden om net zoveel op te leveren voor een artiest als de verkoop van één iTunes liedje. Die 50 keren moeten dus echt komen uit extra betalende mensen, aangezien er vrij weinig liedjes zijn die je vijftig keer wil horen.

De conclusie is al weer dezelfde als een dag eerder: de muziekindustrie zit in een vacuüm, nieuwe verdienmodellen, zoals dat van Spotify, komen voorzichtig op maar zijn nog wankel. We wachten af wat de toekomst brengt.

Can social music save the music industry?

We blijven nog even bij het thema muziek, maar nu juist vanuit het perspectief van sociale media. Ook dit panel bestaande uit J Sider, Michelle You, Jason Herskowitz, Mike McGuire en Seth Hubbard, sluit aan bij delen van het interview van gisteren. Billy Corgan betoogde dat de artiest anno nu veel meer het heft in eigen handen moet nemen. Het antwoord op de vraag wat dit nu eigenlijk betekent, wordt door dit panel wat concreter gemaakt.

De moderne equivalent van het flyeren op straathoeken voor optredens is bijvoorbeeld de gepersonaliseerde Facebook advertentie. Je kunt immers precies op demografische kenmerken je virtuele flyer verspreiden. Verder is het bijzonder nuttig voor je toekomstige roem om binnen de sociale media flink wat discussie over je product op gang te brengen. Meer discussie is immers een hogere PageRank dankzij de zoekalgoritmes. Ook stelt men hier dat oprechte dialoog van de artiest met zijn publiek, bijvoorbeeld door fans te woord te staan die vragen stellen, bijzonder goed helpt bij het vergroten van je bereik en loyaliteit.

Nadelen voor de artiest 2.0 zijn er natuurlijk ook, zoals ook Billy Corgan aanstipte gisteren. Je hoeft maar één uitglijder te maken op sociale media en die wordt uitvergroot. Een misplaatste tweet kan zich in no time verspreiden en de norm worden, hoeveel goede dingen daar ook tegenover staan. En dan ben je je geweldige reputatie kwijt en kun je opnieuw beginnen. En wat te denken van de teloorgang van MySpace? Veel tijd en geld is door artiesten gestoken in het creëren van bereik in dat kanaal. Wie garandeert ons dat Facebook over vijf jaar ook niet meewarig bekeken wordt als een relict uit het verleden?

Hoe het ook zij: je zult in deze tijd van sociale media nadrukkelijk de interactie met je fans aan moeten gaan en daarmee de leemte die het vergaan van MTV als lanceerplatform heeft veroorzaakt een klein beetje op te vullen. Aan de bak dus maar!

Radical open cultural heritage data

Deze zeer dunbevolkte sessie gaat over iets wat we al weer bijna als oud nieuws zijn gaan beschouwen: de mashup! Het panel had integraal plaats kunnen nemen bij het jaarlijkse Museums and the Web, waarover onze collega Paul Stork vorig jaar op Frankwatching heeft gepubliceerd.

De conclusie die je na deze sessie kunt trekken is dat de grote belofte van open data maar in bijzonder kleine stapjes ingelost wordt. De open data komt maar mondjesmaat beschikbaar, fiks tegengewerkt door wetgeving, auteursrecht en gebrek aan geld. En bovendien is het maken van zinvolle toepassingen kostbaar en ingewikkeld werk. Het vraagt bovendien ook visie van de (erfgoed)instituten die de data beheren op dit gebied. Een fraai voorbeeld van de mogelijkheden is Historypin, dat open beeldarchieven prachtig op Google Streetview plaatst. Het is mooi en het brengt ook het semantische web weer een stukje dichter bij.

Ook www.conflicthistory.com wordt in dit verband getoond en is een soort Wikihood van onze vechtpartijen door de eeuwen heen. Afwachten dus hoe snel de open data beweging doorzet. We hopen dat we over tien jaar zo ver zijn dat we bijvoorbeeld over beherende erfgoedinstituten heen het werelderfgoed in samenhang kunnen doorzoeken. En dat we daarbij niet meer virtueel gehinderd worden door fysieke muren van deze instituten. Dat zou pas echt vooruitgang zijn, hoewel eyecandy voor een regenachtige zondag natuurlijk ook leuk is!

Fashion at the Driskill

Op de laatste dag van SXSW2012 hostte één van de venues een fashion track en uiteraard konden we daar niet ontbreken. Een hele reeks sprekers schetste de huidige markt van nieuwe branding, social media en shopping.

De fashion industrie heeft er lang over gedaan om zich bewust te worden van de mogelijkheden en impact van digitale media. Een van de redenen is uiteraard de fysieke aard van de producten, een andere is dat fashion voor 90% brand communication is. Een enigma waar niemand toegang toe heeft. Niet de beste basis voor het betrekken van je klanten. Fashion has to open up. Moet het icoon Karl Lagerfeld zijn zonnebril afzetten en eye to eye komen met zijn publiek? Aan de andere kant: Fashion deserves ceremony. Juist Karl Lagerfeld heeft dat goed in de gaten, gezien zijn recente video voor Net-a-porter, Karl vs Karl. Het is dus voorzichtig balanceren voor fashion brands in welke omgevingen ze zich willen begeven, en hoe.

Fashion, but not as you know it

Fashion is de afgelopen jaren opgebouwd met aspirationele beelden en streng beheerste communicatie. Maar dat is nu snel aan het veranderen met blogs, sharing platforms en andere social media. De gezamenlijke verhalen van alle bloggers en fans maken samen het merk. Juist voor modemerken is dat een enorme schok.

Het hele medialandschap is radicaal aan het veranderen:

• Trends worden ingezet door merken, zoals Lanvin met hun fantastische Just Dance viral, zie de video hieronder
• Trends worden opgepikt door blogs en bloggers, zoals style.com, Pink Kitten en DKNY PR girl
• Trends worden door sharing platforms groot gemaakt en onderhouden
• Door hun communities, zoals Polyvore, Pinterest en TheFancy
• …waarna het verkeer terugkeert naar e-shops van die merken, of naar multibrand platforms zoals VentePrivée, TopShop of het recent gelanceerde Lyst.com.

Taste Graph

Meer en meer vormen deze diensten een web dat verbonden is door open Taste Graph data. Informatie over onze voorkeuren die gedeeld wordt door de verschillende aanbieders van social media zoals sharing platforms en shops en die door diezelfde partijen gebruikt wordt voor het aanbieden van persoonlijke informatie en shopping. Vanwege de enorme zakelijke kansen en de groei van de huidige initiatieven geloven we echt dat profiling via the Taste Graph groot gaat worden. Merken duiken erin, zoals GAP met hun nieuwe style.by. Sharing en shopping platforms worden er volledig op gebaseerd, zoals Lyst.com. Alle partijen zijn nu aan het ontdekken welke verkeersstromen in de fashion voor de meeste traffic en conversie zorgen. Voor meer info over the Taste Graph is hunch.com een goede plek om te beginnen.

Tot op zekere hoogte gaat het een democratisering van de fashion markt. Toch is de tijd van de sterontwerper niet voorbij! Door de enorme hoeveelheid clutter zullen alleen de meest uitgesproken designers overeind blijven. Karl mag zijn zonnebril nog even ophouden.

Tot slot

Sinds ons eerste bezoek in 1997 is SXSW uitgegroeid tot een van de grootste internetcongressen ter wereld. De laatste jaren wordt het door steeds meer Nederlanders bezocht, onder andere doordat er in media als DWDD aandacht aan besteed wordt. Het publieke besef dat geeks ons leven wezenlijk kunnen veranderen met hun innovaties als Twitter, Spotify en Facebook maakt dat het geekdom van stoffig en onbegrijpelijk nu sexy en powerful wordt. En dat maakt SXSW tot een buzzing festival waar mensen voelen dat zij de wereld kunnen veranderen, of het nou gaat om betalen, de overheid, gezondheidszorg, educatie, commercie of gewoon muziek. Bam!