Filter
ChatGPT Deeldiarree oorzaak van vuilnisbakkenjournalistiek?
Als je zelf als minister vertelt op Twitter dat je het bed van je dochter moet verlengen, moet je niet raar opkijken als in een eenmalig politiek-roddelblaadje staat dat er een zwangerschapstest in je vuilniszak is gevonden.
Dat was vrij vertaald de boodschap van de hoofdredacteur HP/De Tijd en van het eenmalige Haagse politieke roddelblad Binnenhof, Jan Dijkgraaf.
Her en der vindt nu de discussie plaats of deze ‘vuilnisbakkenjournalistiek’ toelaatbaar is of niet. Feit is wel, dat Jan Dijkgraaf en consorten de gemoederen in zowel journalistiek land als in het Haagse flink heeft opgeschud. Want stelt hij hier iets aan de kaak, is het gewoon een roddelkoning of zoekt hij de grenzen van de journalistiek op?
Jan Dijkgraaf staat bekend als iemand die, laten we zeggen, niet bepaald een ethische held is of voor de makkelijke weg kiest. Hij verdedigde bij Pauw & Witteman de journaliste die het interview met Tripoli-overlevende Ruben in de Telegraaf plaatst en heeft een flinke roddelvinger in de pap bij het politieke roddelblaadje Binnenhof, die al menige politicus ertoe heeft gezet de relatie met HP/De Tijd op te zeggen. Zelf geeft hij toe dat de journalistiek in Binnenhof ‘op of net over het randje‘ is, maar dat de rechter daarover maar moet oordelen.
Hè ja, laten we al onze meningsverschillen bij de reeds overbelaste rechterlijke macht neerleggen, goed plan.
Hijzelf ligt overigens niet wakker van alle kritiek, zo lezen we. ‘Slachtoffer’ Alexander Pechtold wel. Hij geeft, op aangeven van beroemd niet-twitteraar Matthijs van Nieuwkerk, in DWDD van 17 mei jl. aan dat hij helemaal niet naar de rechter wil hoeven om de grenzen van ethiek te bepalen. Hij zegt in mijn ogen eigenlijk dat er nog wel een verschil is tussen tweeten over huishoudelijke klusjes of de poes die weer terecht is, en het publiceren over de inhoud van iemands vuilniszak. Ik kan het daar niet méér mee eens zijn.
Wat in mijn ogen het grote verschil is, en waar elke journalist zich aan dient te houden, is dat iemand er zelf voor kiest zaken te delen in sociale media. Misschien is het soms wat ondoordacht, misschien heb je later spijt, maar dan ben je zelf de enige die je iets kunt verwijten. Sommigen noemen dat digitale diarree, ik deeldiarree. het is echter allemaal je eigen keuze.
Als je echter een afgesloten vuilniszak buiten zet, wil je niet delen wat daarin zit. Anders had je dat wel op je Facebook gezet of een lekkere tweet over geschreven. Vuilnis is persoonlijk en daar blijf je af. Net als van iemands persoonlijke post.
Toch?
Over de auteur
