Open deuren intrappen op de socials? Wees eens wat origineler

Column – Hoe verras je je lezer op social media? Hoe zorg je dat je bericht blijft hangen? Het kan wel eens helpen om wat origineler te zijn. Om echt zelf een originele gedachte te vormen en dáár over te schrijven.

Op 1 maart is het Complimentendag. En dat is het altijd op 1 maart en elke 1 maart lees ik: ‘Complimentendag vandaag! Geef jij wel eens oprechte complimenten? Doe dat vaker. Deel een compliment. Zo goed voor je relaties, thuis en op het werk.’

Ik kijk ernaar en denk: ja, goh. Daar ben ik het mee eens. En… iedereen is het er mee eens.

Een andere dag las ik op mijn timeline een berichtje over respect. Kun je raden wat de strekking was? Precies: ‘Respect. Jongens, wat hebben we soms weinig respect voor elkaar. Ik stel voor dat we wat meer respect voor elkaar hebben. Laat mensen in hun waarde.’

Ik dacht: Ja, daar ben ik het ook mee eens. En iedereen is het hier mee eens.

Weer een week of wat later las ik weer eens een post: ‘Luister eens wat vaker naar elkaar. Luisteren. Luister jij wel echt? Het is zo makkelijk, luister wat vaker!’

Ik dacht: Ja, daar ben ik het op zich wel enorm mee eens. En ja, daar is iedereen het mee eens, iedereen is het hier roerend mee eens.

Vertel iets nieuws

Ik ken die ervaring dat mensen niet luisteren. Ik wilde laatst iets aan iemand vertellen, iets wat ik echt even kwijt wilde, iets dat al een dag of drie heel graag door mij gedeeld wilde worden. Potverdorie, aan wie kan ik mijn verhaal nou kwijt? En toen ik net op weg was met mijn verhaal, wat fijn om het even kwijt te kunnen, verscheen er een kennis van die ander op het toneel: ‘Huh, jij hier? Wat leuk je te zien!’ Naar mij: ‘Sorry, even dag zeggen.’ Dat praatje duurde drie hele minuten.

Nog een voorbeeldje?

Laatst las ik een stukje en daarin zei iemand: Geef! Geef wat vaker in plaats van alleen maar nemen. Het was een soort gedicht.

Ik dacht: Ja, daar ben ik het wel mee eens. Daar is iedereen het wel mee eens, denk ik. En dat is toch een beetje problematisch. Als ik het net wat uitvergroot, zou ik in deze serie morgen kunnen posten: Vergeet niet je kraan in de douche goed dicht te draaien, zodat het niet lekt. Zonde van het water.

Duh. Je vertelt niets nieuws, dat is wat ik wil zeggen.

Intrappen van open deuren

Het punt van al deze stukjes is ook dat ik me zorgen ga maken. Ik denk: denkt de schrijver dat ik niet helemaal goed bij mijn hoofd ben? Dat ik gisteren uit een ei ben gekropen?

Of anders gezegd: zou de schrijver bij de tip om beter te luisteren, respect te hebben en meer complimenten te geven één seconde hebben hebben overwogen dat ik deze open deur zélf al had ingetrapt? Ooit bedacht dat als ik het er mee eens ben en als iedereen het er mee eens is, dat je dan eigenlijk helemaal niks toevoegt? Even voor de goede orde: als je lekker wat likes wil, kun je gewoon doorgaan hiermee. Een groot deel van het publiek is dus blijkbaar niet zo snugger of wil niet echt aan ‘t denken gezet worden. Ik lees dit soort reacties: ‘Ja, luisteren. Zo belangrijk.’ Of deze: ‘Ja, mooi dat je hier aandacht voor vraagt.’ En natuurlijk het onvermijdelijke: ‘Zo waar.’

Het probleem met het intrappen van zulke open deuren is niet alleen dat ik als lezer denk: joh, tegen wie héb je het? Het probleem is ook dat je de werkelijkheid plat slaat tot een simpelheid die het gewoon niet heeft. Ook in je eigen leven niet.

Onthoud dat het leven een pittige opgave is

Ieder mens voert bij vlagen een flinke interne strijd tussen graag willen luisteren (natuurlijk), maar hier helemaal geen zin in hebben. Want, zo las ik laatst: als je echt luistert kun je ook iets horen dat je hevig ontregelt. Iets waar je totaal geen zin in hebt. Of je komt er door het luisteren achter dat je de ander gewoon echt niet mag. Je luistert en denkt: nu ik zo echt tot me door laat dringen wat je zegt, weet ik eigenlijk: je bent een zeur. Een enorme zeur. En we passen totaal niet bij elkaar.

Luisteren is helemaal niet zo makkelijk en door in een post die open deur in te rammen doe je alsof dat wel zo is. Zo ga je aan de pittige opgave die mens zijn nu eenmaal is voorbij.

Geven is helemaal niet zo makkelijk. Niet per se. Wat als je in een fase zit dat je je hevig miskend voelt? Dat je thuis of op je werk totaal niet gezien wordt? Blijf je dan met de tranen in je ogen geven? Het leven zit vol hartverscheurende dilemma’s, met lelijkheid, met rauwheid en zo netjes en keurig als we ons voordoen zijn we niet.

Bekijk de andere kant van de medaille

En Complimentendag? Lief mensenkind: iedereen weet dat het goed is en deze reminder hebben we niet nodig. Niemand denkt: ‘Wow, wacht, huh, wacht eventjes. Wat lees ik hier? Is een compliment geven een goed idee? Dit is crazy! Crazy vernieuwend. Verfrissend! Wat een eigen geluid! Holy cow. Ik ga mijn vrienden even appen. Jongens, wat ik net lees, shit man, dit is echt nieuw. Een compliment geven is een goed idee!’

Probeer jezelf eens echt af te vragen: wat vind ik van dit onderwerp? Wat vind ik er echt van? Wat zijn de andere kanten van de medaille? Op welke momenten in het leven vond ik dit onderwerp juist superingewikkeld? Probeer vooral eens eerlijker te zijn naar de echte dilemma’s. Ja, dat voelt ongemakkelijk, maar je krijgt wel stukjes waar de lezer echt iets aan heeft.  Stukjes die verfrissend zijn en echt anders. Hoe lekker als je plots op LinkedIn leest: ‘Luisteren, ik heb er helemaal het geduld niet voor. Wat zijn mensen toch langdradig!’

Dat is pas inspirerend, en geloof me: alle slimme mensen in je netwerk kunnen dan zelf wel bedenken dat luisteren vaak een goed idee is.