De tussenpersoon is een schildpad die links en rechts wordt ingehaald

Column – In de categorie Klein Leed, wat ervaringen van de afgelopen weken. Mijn collega heeft een MacBook Air die heel snel moe wordt. ‘Battery Health’ bevestigt de diagnose van de zwakke accu. Informeren bij een Apple-winkel stemt niet vrolijk. Je kunt er de accu laten vervangen, maar dan betaal je de hoofdprijs en je bent een paar dagen je computer kwijt. Het alternatief is dat je zelf een batterij koopt op het internet (‘maar als u dat doet raakt u wel het recht op onderhoud kwijt’, is het Apple-dreigement), de Apple openschroeven en de accu vervangen. Heb je wel de goede schroevendraaiers nodig.

Schroevendraaiers

Dus naar Aurora, Vijzelstraat Amsterdam. Gevraagd naar de schroevendraaiers die je nodig hebt om een Apple MacBook Air open te schroeven. De man haalt het setje uit de schappen, ik betaal met pasje, hartelijk dank voor het advies. Een dag later blijken de schroevendraaiers niet te passen, ze waren bestemd voor een oud model Apple.

Terug naar de winkel, de man aan de kassa herkent me. Ik wil graag ruilen voor de goede schroevendraaiers, maar die blijken er niet te zijn. ‘Dan wil ik deze graag aan u teruggeven.’ ‘Heeft u het bonnetje?’ ‘Nee, heb ik niet meer.’ ‘Dan moet ik het aan de baas vragen.’

Vijf meter verderop: de baas. ‘Heeft u het bonnetje?’ ‘Nee, heb ik niet, ik heb het bonnetje niet eens meegenomen. Maar ik kan u (ik pak mijn telefoon erbij) de afschrijving zo laten zien.’ ‘Nee, nee, een bonnetje heb ik nodig. Zonder dat kan ik het niet terugnemen.’ ‘U kunt het wel maar u wilt het niet,’ probeer ik. ‘Er wordt hier veel gestolen,’ insinueert de baas nog. Ik kijk nog even naar zijn collega door wie ik was geadviseerd. Hij heeft het druk.

Thuis gekomen twee schroevendraaiers gekocht online, volgende dag in de bus.

De boekhandel

Een vriend van mij is thuis herstellende van een operatie. Genoeg tijd om te lezen, een boek zou het worden dus. In boekhandel Schimmelpennink gevraagd naar Murakami’s De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren. Boek is er niet. Bestellen kan, de spoedvariant duurt een paar dagen, anders wordt het volgende week. Om niet met lege handen aan te komen pak ik Songteksten van Leonard Cohen, samengesteld door Henk Hofstede. ‘Mooie uitgave’, zegt de boekhandelaar nog. Boek meegenomen, herstellende vriend heeft het al, en bovendien was het ‘helemaal kut, slechte vertalingen’. Het herstel verloopt voorspoedig, concludeer ik tevreden. Hij is de oude.

Ik ga naar de boekhandel, geef het boek terug, geld blijft bij de boekhandelaar als aanbetaling op het bestelde boek. De boekhandelaar zal me bellen als De kleurloze Tsukuru binnen is. Twee weken gewacht. Toen maar eens langsgegaan. ‘Sorry. Helemaal vergeten te bellen.’ Het betaalde boek is er, ik neem het mee.

De uitgeverij

Derde zaak. Ik hoor bedroevend weinig van uitgever Pearson, waar een mede door mij geschreven boek wordt uitgegeven. Ik ben nieuwsgierig naar de verkoopcijfers en bestellingen door scholen. Twee keer gebeld. Vrije dag. In gesprek. Met verlof. Paar keer gemaild. Geen reactie. Telefoniste gesproken en uitgelegd dat ik echt iemand wil spreken. Haar reactie: ‘Ik kan er niets aan doen. U zult het moeten blijven proberen.’

ABN Amro

Vierde zaak. In Frankrijk met pinpasje betaald. Koffies, warme chocomel en een bord frites, onze typische beloning na een ochtend skiën. Betaling wordt geweigerd. Abandon. Nog een keer. Nog een keer geweigerd. Met ander pasje betaald, dat ging goed. Maar het bedrag is wel drie keer afgeschreven. Later gebeurde hetzelfde nog twee keer in de Supermarché. Gemaild naar de ABN Amro. De reactie: ‘Dit gebeurd (het goede nieuws: het is een mens die antwoordt!) helaas wel meer. Na een paar dagen wordt het meestal vanzelf teruggeboekt. Indien het niet het geval is, laat het ons weten.’ Met andere woorden: of ik het zelf in de gaten wil houden. Bovendien: hoe lang duurt een paar dagen? Het is nu een week verder. Laatste nieuws, overigens: de boekingen zijn inmiddels hersteld.

Klein leed van de tussenpersoon

Allemaal klein leed, heel klein leed zelfs. Allemaal tussenpersonen die iets zouden moeten toevoegen. Uit sympathie ga je nog naar de boekwinkel, gun je de uitgever nog een distributierol, ga je naar die adviserende elektronicawinkel en help je de bank door te pinnen, zodat ze kunnen zien waar je je geld aan uitgeeft.

De oudjes houden het echt niet meer bij. Ze doen wat ze altijd deden, maar zien niet dat de klant steeds weer ervaart hoe het ook anders kan.

De oudjes houden het echt niet meer bij, is de waarneming. Ze doen wat ze altijd deden, maar zien niet dat de klant steeds weer ervaart hoe het ook anders kan. Een boek kan binnen twaalf uur in je bus liggen, bij de online bestelde Apple-accu worden de benodigde schroevendraaiers meegeleverd, blijkt later. Cabaretier Pauline Cornelisse zal haar nieuwe boek in eigen beheer uitgeven. Alles sprint naar voren en de schildpadden schuifelen vrolijk verder. Ze denken dat ze nooit ingehaald zullen worden.

Zoals in de paradox van Zeno.

De paradox van Zeno

De schildpad gaat een wedstrijd aan met hardloper Achilles. De schildpad vraagt om een voorsprong, net zoals de winkel, de uitgever en de bank ooit een voorsprong hadden op hun snelvoetige online concurrenten.

‘Jij haalt me nooit in’, zegt de schildpad. En hij legt het uit.

‘Als we gelijk beginnen, en jij op mijn startpunt komt ben ik een stukje verder. En als jij dan weer op dat stukje aankomt, ben ik weer verder. Ga zo maar door. Nooit, nee nooit zul je me inhalen.’

Een ding, beste schildpadden.

In de paradox suggereert Zeno dat je tijd en ruimte oneindig kunt delen. Maar wij, de Achillessen, wij weten heel goed dat de tijd zich niet laat opsplitsen in oneindig veel stukjes. Daar hebben wij geen geduld voor, en geduld is een eindige brandstof; op een gegeven moment is het op. Als we allebei een jaartje doorrennen, zien we de schildpadden niet eens meer. Dan zijn ze achtergebleven in de hei van vergetelheid.