Er is nog werk voor De Correspondent

‘De artikelen van De Correspondent zijn best goed, maar missen elke urgentie en eindigen daarom consequent op mijn to-do-lijstje’, schreef Rosanne Hertzberger vorige week in haar column in de NRC. De Correspondent is sinds 30 september de online krant (blog? nieuwsbrief? medicijn?) die voorbij de waan van de dag wil zijn.

De Correspondent wil dieperliggende structuren onthullen, wil nieuwe inzichten bieden, wil de begrippen ‘nieuws’ en ‘actueel’ herdefiniëren. Zich niet concentreren op wat het meeste aandacht trekt maar juist op wat het meeste inzicht biedt. Geen Trijntje Oosterhuis met een domme actie, maar de klimaatverandering die uiteindelijk leidde tot die domme actie.

Niets is zeker, bij De Correspondent

Hertzberger vraagt zich in haar column af waarom ze zich zo ergert aan de artikelen van De Correspondent, en concludeert dat er in de artikelen geen rekening wordt gehouden met de mens.

De mens wil weten op wie hij moet stemmen bij de volgende verkiezingen, maar in De Correspondent schrijft David van Reybrouck dat verkiezingen primitief zijn en dat de democratie die zich daartoe reduceert ten dode is opgeschreven. Niets is zeker, bij De Correspondent. Landsgrenzen niet, het nut van gevangenissen niet.

De schrijfsels ontbreken in de mens

Natuurlijk was ik ook één van de 18.000 die in september dit jaar zich meldden om mee te doen uit een combinatie van nieuwsgierigheid, vrijgevigheid en plichtsbesef. We werden ‘leden’, niet abonnees. Maar de constatering nu is dat ik het nauwelijks lees. Domweg omdat het niet in de groef van de dag of de week zit. De Correspondent veronderstelt dat ik naar haar toe ga, maar ik ben haar vergeten, totdat Rosanne Hertzberger erover schreef, en vaststelde dat de mens ontbreekt in de schrijfsels. Ik weet het niet eens, ik concludeer dat de schrijfsels ontbreken in de mens.

De Correspondent rivaliseert met een boek

Waarom lees ik Techcrunch dan wel, bijna dagelijks? Of The Next Web, Nieman Lab, Volkskrant, Financiele Dagblad, NRC? Omdat ik ze telkens weer tegenkom. En omdat je in een paar minuten de essentie van een artikel te pakken hebt en kan kiezen of en wanneer ik doorga. De Correspondent levert achtergrondinformatie op een medium dat gemaakt werd voor de voorgrond, dat wringt. Het is oerdegelijk wat er geschreven wordt, maar het rivaliseert met een boek, met een essay, met vrije tijd, met offline tijd. De Correspondent is alleen leesbaar als je online bent, hij komt gelegen als een filosoof op een carnavalsavond.

Het zal spannend worden op het moment dat al die abonnees van het eerste uur gevraagd wordt of ze een jaar willen bijtekenen. Lange artikelen zien we steeds meer. De NRC mag de documenten van Edward Snowden duiden. Het Financiele Dagblad zet een paar journalisten op de wandel en vooral handel van Rick ten H. Het levert in beide gevallen boeiende journalistiek op die mij bereikte via papier, per mail, of via de radio. De verhalen vonden mij, en niet andersom. En ik kan ze lezen hoe, waar en wanneer ik het wil. Er is nog werk voor de Correspondent.

Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.