Waarom ik niet meer in het Engels twitter

Wat bezielt een Nederlander om ineens fulltime in het Engels te gaan twitteren? En hoe reageerden diens Nederlandse volgers daarop? Een lesje zelfreflectie.

Switchen naar Engels

Het leek een goed idee. Een logische stap ook. Mijn boek over guerrillamarketing zou worden uitgegeven in het Engels, dus waarom me niet alvast binnen de Engelstalige Twittersphere profileren? Ik switchte naar een Engels Twitterprofiel ondersteund door tweets in fulltime English.

Mijn Nederlandse volgers reageerden verbaasd, vaak in een lacherig sfeertje. In het Engels twitteren prima, maar waarom ging ik ineens ook in het Engels tegen hen terug praten? Kon dat niet gewoon in het Hollandsch? Of volgde ik een intensieve cursus bij de LOI? Getuige mijn spelling en grammar moest ik in ieder geval nog veel leren.

Sufferd

Mijn uitleg: ik twitterde fulltime in het Engels om voor mijn buitenlandse volgers interessant te zijn en te blijven. Dat was ik niet als ik er slechts af en toe een Engels tweetje uithikte. Om dezelfde reden keek ik niet om naar tweeps uit Rusland, Scandinavië, Azië, Mediterraanse oorden, et cetera, die vooral in hun moerstaal twitterden met af en toe een oprisping in het Engels. Want dat doe ik bij iedereen die ik op Twitter wil volgen. Wat zijn diens laatste tweets? Interessant? Leesbaar? En Cyrillisch, Servo-Kroatisch en Mandarijns is voor mij ook met woordenboek niet te volgen. “Ach joh, doe niet zo mal”, kreeg ik terug. “Dat Timeline-watchen doen anderen helemaal niet.” Bovendien: al die Engelstaligen konden mijn een-tweetjes met mijn volgers toch niet op hun Timeline teruglezen. Omdat ze hen niet followden. Sufferd.

Duur imago

Ik bleef bij mijn besluit: 100% in het Engels of niet. De vragen van mijn Nederlandse volgers bleven na een tijdje uit. Mijn lijstje volgers uit Angelsakische streken en uit elders groeide. Belangrijker: mijn tweets werden geretweet naar nog verder gelegen landen. Er ontstonden conversaties met Britten, Aussies, Kiwis en Yankees, over een weer ook. Maar ik raakte uit beeld in eigen land, merkte ik. Geen vermelding meer in die toch wel handige Twittergids en wellicht ook andere overzichtslijstjes. Opdrachten droogden op. Lezingen over sociale media en contentmarketing waaiden over. Net zoals consultancyklussen. Vanwege die Engelstalige tweets? Zou dat het zijn? Had ik ineens een te duur imago soms? Was ik voor veel potentiële mkb-opdrachtgevers plots te onbereikbaar? Of vond iedereen gewoon dat ik de kolder in mijn kop had?

Nog meer slikken. De vertaling van mijn boek ging niet door. Waarom dus nog langer fulltime in het Engels tweeten? Ik besloot daarmee dan ook na zo’n vijf maanden te stoppen en alsnog tweetalig te twitteren. En kijk, het lijstje volgers uit eigen land groeide weer aan, stevig aan. En hé, ook de aanwas uit exotischer streken bleef aanhouden, zij het, tikkies minder gestaag.

Deze week besloot ik ook mijn twitterprofiel weer in full Dutch weer te geven. Grappig: kreeg direct een DM van een Amerikaanse volger met een vraag naar het waarom. Uitleg vond hij logisch. En een Britse volgers wilde mij graag interviewen over contentmarketing, omdat hij mijn site zo interessant vond. Op mijn site geen woordje buitenlands.

Learnings

Spijt van mijn ‘Engelse periode’? Zeker niet. Heb er het afgelopen half jaar vaak met twittergetrouwen over gesproken. Naar hun opmerkingen geluisterd en zij naar die van mij. Dat waren interessante heen-en-weertjes. Dit verhaal is mijn learning, nu die opdrachten nog terug. Mogen wel gerust ook in het Engels.