Contentcuratie: spek voor jouw trefwoordenbek?

Content curation is buzz. Stel je eens voor: alle nieuwe wetenswaardigheden over jouw interessegebied op een rijtje. De curator zoekt en vindt, jij doet er vervolgens je zin mee. Lovenswaardig, maar is het in de praktijk ook lezenswaardig?

Content curators zijn onmondige signaalpalen

Misschien is het de aard van het internetbeestje (of mijn voorkeuren), maar als ik een twitterlink volg van een veel-verwijzer of iets lees bij een www-woekeraar (zelfverklaarde specialisten in een thema), stoot ik steeds weer op belachelijk korte artikeltjes, die herhalen wat al duizendmaal gezegd is. Misschien moet de curator zich dringend wat ambitieuzer tonen en zich enkele journalistieke regeltjes eigen maken: betrouwbare bronnen selecteren, inhoudelijk controleren, objectief berichten. Voorlopig lijkt het een brug te ver voor de ‘content curator’, die zichzelf  doorgaans als onmondige signaalpaal aanprijst.

Zou er geen toenadering mogelijk zijn tussen de curator en de journalist? Allebei willen ze informeren. De ene met de verwijzing naar info, de andere met de creatie ervan (althans: met een toegevoegde waarde).

De journalist: filtert en duidt

Een journalist is iemand die nieuws sprokkelt en duidt. Afhankelijk van de missie van het medium in kwestie (vaktijdschrift, krant, weekblad, website) weet je als lezer zo ongeveer welke onderwerpen aan bod kunnen komen. Je laat je verrassen en informeren en je weet dat de journalist zijn plicht (dubbelcheck enz.) heeft verricht. Met andere woorden; je wereldbeeld is weer wat verbreed, je kennis wat uitgediept – goed wetende dat ook de journalist keuzes maakt en het nieuws filtert.

De curator: filtert en fluit

Dan heb je die andere functie. Het klinkt o zo goed: curatoren zijn beslagen gidsen die, wars van hun ego, andere inhoudelijke bronnen in het zonnetje zetten. Ze weten waar de interessante info te vinden is en sturen je erheen, als ze het voor jou al zelf niet hernomen hebben op hun filterpagina.

Het grote verschil met een journalist, is weliswaar dat deze curator geen extra vorm van zekerheid of bijkomende info verschaft. De boodschap is: zoek het zelf maar uit. Is die bron betrouwbaar? Is het artikel in kwestie wel de moeite van het lezen waard? Of is het gewoonweg ‘getagd’ en zodoende spek voor jouw trefwoordenbek?

Expect the expected?

Vooralsnog kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ‘contentcuratie’ zonder eigen input en strenge selectiecriteria een overbodige tussenstap is. Natuurlijk; je komt eens ergens waar je met een eigen zoekopdracht niet beland zou zijn. Maar zoals iedereen weet: het is soms aangenaam verdwalen zonder gids. Je komt op plekken waar geen curator ooit een voet heeft gezet en je ervaart alles des te scherper, omdat je ervaring zo onverwacht is. En misschien is net dat de achilleshiel van het concept van ‘contentcuratie’: dat je wereld niet wordt uitgebreid, maar ingeperkt. Dat het motto luidt: ‘expect the expected’. Wie bewijst het tegendeel?