Bloggen anno 2012: schreeuwend tekort aan authentieke content

In 2009 – een eeuwigheid geleden, toen Instagram nog niet bestond – kreeg mijn obscure kiekje-van-de-dag-blog vrij plotseling een grote schare volgers. In dit artikel blik ik terug op dat moment: hoe ik tot het besef kwam dat je als creatieve maker zelfstandig een publiek kunt bereiken. En vooral: hoe je jouw online aanwezigheid zodanig kunt inrichten dat je een relevante feed opbouwt en een publiek aan je bindt.

The pond at the Hortus Botanicus

Mijn allereerste blogpost was op het nieuwe platform Tumblr, in april 2009. Ik maakte met mijn nieuwe mobieltje een foto van een vrouw en haar dochter in de Hortus Botanicus in Amsterdam. En zoals dat bij Tumblr past, vermeldde ik slechts een heel korte beschrijving erbij: ‘The pond at the Hortus Botanicus’.

Ik nam me voor om elke dag een foto te maken, als een soort visueel dagboek, om deze vervolgens op mijn blog te plaatsen met telkens een kort onderschrift. Niet omdat ik mezelf zo’n goede fotograaf vond, maar vooral om mezelf te dwingen met een open blik naar mijn dagelijkse leven te kijken. De titel van mijn blog werd: ‘A Life in Pictures’.

Langzaamaan perfectioneerde ik mijn blog. Ik bleef de foto’s met mijn mobieltje maken, want dat was immers deel van het concept. Wel werden de foto’s steeds abstracter, compacter en eigenzinniger. Soms vermeldde ik een passende quote als onderschrift. Zoals deze:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tot dusver waren de foto’s op het blog vooral voor mijzelf bedoeld. Misschien ook voor wat vrienden en bekenden en af en toe een toevallige online passant, maar mijn blog trok nooit meer dan een tiental mensen per dag. Tot mijn post van Plants ‘n Products. De post werd gezien door een populair blog op Tumblr: ‘Fuck Yeah the Netherlands!’, een blog dat allerlei unieke perspectieven op Nederland liet zien. Ze herplaatsten mijn post en voegden er de tekst: ‘Fuck Yeah Wilhelmina pepermunt’ aan toe. En toen liep het storm.

Die ene foto werd ontelbare keren ge-reblogged, er kwam commentaar op, vragen als “Waar staan deze planten?”, complimenten en belangrijker nog: mijn blog kreeg grote aantallen volgers. Natuurlijk had ik inmiddels al 3 maanden gevuld met dagelijkse posts, dus had mijn blog genoeg om doorheen te bladeren. En ik was inmiddels zodanig getraind in mijn bloggerschap, dat ik al mijn nieuwe volgers ook echt elke dag iets nieuws kon bieden, content die ze de moeite waard vonden. Kortom, ik had een publiek gevonden dankzij een post en kon dat publiek vasthouden en aan mij binden, dankzij mijn feed: de stroom posts die ik had opgebouwd en bleef plaatsen.

Het belang van de feed

Bij online content speelt die feed, of noem het een oeuvre, een essentiële rol. Natuurlijk, die ene video, blogpost, of whatever, die nét de juiste snaar raakt op het juiste moment, kan viral gaan en een enorme groep mensen bereiken in korte tijd. Maar die mensen haken net zo snel weer af wanneer je als contentmaker niets duurzaams te bieden hebt, dus geen feed hebt.

Als we kijken naar manieren om online geld te verdienen met je werk, of op z’n minst om invloedrijker te worden bij een publiek en jezelf professioneel te profileren online, dan is het essentieel dat je op een duurzame wijze kijkt naar je aanwezigheid online. Natuurlijk: mik op die briljante post die viral gaat, maar vergeet niet: hoe kun jij je online aanwezigheid zodanig inrichten dat je een relevante feed opbouwt en een publiek aan je bindt?

Je kunt dit opvatten als een extra belemmering om überhaupt te beginnen met een blog, je zult dan namelijk steeds weer iets nieuws moeten verzinnen om te bloggen. Maar zie dat juist als een voordeel! Wat voor creatieven en contentmakers geldt als zwaar stigma – dat je zo goed bent als je laatste werk – geldt online niet. De individuele post kent die last niet, want het valt niemand op als er eens een mindere post tussen zit. Het valt echter wel ten positieve op als er af en toe een hele goede post tussen zit.

Droog brood

 

 

 

 

 

 

 

Ik kan je vertellen, de opgave om elke dag een foto post te plaatsen is best heftig, zeker na verloop van tijd. Soms had ik geen idee waarvan ik nu weer een plaatje moest schieten. Dan keek ik maar voor me op tafel, naar de boterham waarvan het midden door dochterlief was uitgegeten, of naar de reflectie van de lamp in een CD hoesje en pakte m’n mobieltje. Beter iets dan niets. Toch hervond ik af en toe opeens mijn vorm weer. Zo maakte ik bijvoorbeeld eens een zelfportret in een poëziespiegel (‘self textualized’), die door verschillende taalblogs werd opgepikt. Hierdoor sprak ik weer een nieuw en breder publiek aan.

Wat heeft het mij gebracht, al die reblogs en volgers, hoor ik je vragen? Nou, geen harde euro’s, niet direct althans. Maar dat had ook te maken met het feit dat ik geen volhouder was in dit fotodagboek-genre. In 2010 veranderde ik mijn blog in een wat breder blog over digitale cultuur. Een inhoud die meer aansluit bij mijn werk als regisseur en online creative, waardoor het publiek dat ik bereik ook daadwerkelijk een interessante bondgenoot, klant of relatie is.

Maar toch heb ik dankzij dat jaartje foto’s maken veel contacten opgedaan met kunstenaars en creatieven, waarvan ik met sommigen later heb samen gewerkt aan mooie (betaalde) projecten. Die ene foto van Wilhelminapepermunt heeft letterlijk geleid tot een mooie commerciële opdracht voor smartphone-met-camera (een gadget die in 2009 nog redelijk uniek was).

Een nieuw bloglandschap

Inmiddels, slechts 3 jaar later, is het bloglandschap aardig veranderd. Er is niks unieks meer aan foto’s maken met je mobiel. Daar heb je apps voor (zoals Instagram) en er zijn voorbeelden van 1-foto-per-dag blogs bij de vleet. Je zou Facebook ook als zo’n blogplatform kunnen zien, gezien de enorme hoeveelheid foto’s die daar geplaatst worden.

Toch zie je als je goed kijkt dat de meeste posts geen eigen, authentiek werk zijn. Het merendeel is reblogs: hergeplaatste content van iemand anders. Gelukkig gebeurt dit tegenwoordig meestal wel met bronvermelding, op veel blogplatforms gaat dat nu zelfs automatisch. Anders gezegd: er is een schreeuwend tekort aan authentieke content! Een blog met posts die daadwerkelijk door de blogger zelf zijn gemaakt hebben een geweldige voorsprong op het gros van alle andere online content.

Je ziet dit bij alle populaire blogs van creatieve ondernemers, bijvoorbeeld het populaire zelfportrettenblog van Jeanique, de technische trends die Alexander Klöpping beschrijft of het werk-in-wording van kunstenaar GabyGaby. Blogs die vooral ook eigen werk tonen hebben de toekomst en de potentie om een enorm publiek aan zich te binden dat graag op de hoogte blijft van jouw creatieve werk. Kortom: feed the audience!

Onlangs publiceerde ik hier op Frankwatching een reeks video’s met Nederlandse bloggers. Creatieve geesten die via hun blog een groot publiek bereiken. Dit artikel verscheen eerder in gedrukte vorm in De Gazet: het magazine van de Dutch Directors Guild.