Navigatie app x gamification: het einde van de kaartenmaker

Natuurlijk verkoopt TomTom geen kastje meer, straks. Zo’n kastje is een hopeloos verouderd idee. Een kastje dat maar één ding kan is sneu. Je kunt het niet in je auto laten liggen, want dan breekt er een junk in en maakt vervolgens voor de tegenwaarde van honderd kastjes schade aan je auto om het kastje vervolgens te ruilen tegen een spuitje of een snuifje.

De strijd om de navigatiesystemen is verplaatst naar de smartphones. Google’s Android maakt gebruik van Google Maps, Microsoft leunt op de navigatiesoftware van Nokia en vorige week werd bekend gemaakt dat Apple gebruik gaat maken van onze eigen TomTom. Dit ter bestrijding van de overheersing van Google (nu op zowel Android als op iPhone).

Plattegronden

Een paar jaar geleden kocht TomTom de kaarten van TeleAtlas voor veel te veel geld. Het kwam goed uit dat Google bereid was om plattegronden van TeleAtlas in te kopen. Alleen, langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Google het contract met TeleAtlas (TomTom dus) aan het afbouwen is. TomTom verliest daardoor Google als klant en wint Apple. Er zijn bedrijven die met mindere verhalen thuis komen.

Maar toen kwam bij mij de gedachte aan de crowd weer eens langs. Waarom zou je eigenlijk kaarten kopen als je Google, Apple of Microsoft heet? De omdraaiing van gedachte is een simpele. Het oude denken: je hebt een plattegrond, een verzameling van wegen, en op die wegen rijden auto’s.

Als potloodpunten op het wegennet

Draai het eens om. Je hebt auto’s. Veel auto’s. Die bewegen met een bepaalde snelheid. Dat doen ze niet in een oerwoud, moeras, weiland of op het water. Daar zal wel een weg onder liggen dus. Combineer dit met het gegeven dat iedere smartphone om de paar seconden vertelt waar hij zich bevindt én het feit dat in bijna iedere auto wel een smartphone te vinden is en je weet dus per seconde waar de auto’s zich bevinden. In welke richting ze zich verplaatsen. Met welke snelheid. Hoeveel tegelijk. Waar ze stoppen. Waar ze allemaal dezelfde kant oprijden. Waar ze heel erg dicht op elkaar zitten.

Als je al deze gegevens verzamelt laat je de auto’s als potloodpunten het wegennet tekenen. Je kunt inschatten waar de vierbaanswegen of achtbaans wegen zijn, waar het kabinet in haar gulle vrijgevigheid ons een snelheid van 130 kilometer gunde, waar de eenrichtingswegen zijn, waar de files en waar de wegwerkzaamheden leiden tot omleidingen of vertragingen. Tunnels zouden een probleem kunnen opleveren omdat de auto’s dan even onzichtbaar zijn.

Navigatietool x gamification

Er komt al zoiets aan. Kijk eens naar Waze. Een community-based verkeers- en navigatietool, puur gebaseerd op de verzamelde GPS-signalen die de smartphones voortdurend weggeven.

Waze is gratis, en beloont haar gebruikers als ze bereid zijn om informatie weg te geven. Hoe duur de benzine is bij een bepaald pompstation, als er een ongeluk heeft plaatsgevonden, waar de flitsers staan. Gebruikers krijgen hier punten voor, het is allemaal gebaseerd op de principes van gamification.

De kaartenmaker kan zijn biezen pakken en de encyclopedieschrijver vergezellen.

Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.