Het sprookje dat social media heet

“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?”. “O koningin, heel mooi bent u, maar Sneeuwwitje is duizendmaal mooier nu!”. Daar schrok de koningin zo van dat ze groen en geel werd van jaloezie en prompt haar Facebookprofiel aanpaste.

Social media zijn (g)een spiegel

Bovenstaande citaat herken je waarschijnlijk uit Sneeuwwitje. De Koningin kan het niet verdragen dat een ander mooier is dan zij. Helaas voor haar is de spiegel ongenadig eerlijk. Had de Koningin nu geleefd, dan zouden social media het beter en slechter voor haar maken.

Een van de kenmerken van social media is dat mensen er hun eigen werkelijkheid mee creëren. Op Facebook alleen leuke, bijzondere ervaringen delen. Op LinkedIn hun loopbaan net iets mooier voorstellen dan hij is. Op Twitter gevatte of informatieve content delen. Alles om aan anderen te laten zien dat je een succesvol, gelukkig mens bent. ‘Gewoon’ zijn bestaat niet meer. Wie gewoon is valt buiten de boot. Iedereen is beroemd! Al is het maar binnen de eigen microkosmos van (Facebook)vrienden en collega’s.

Hoe meer vrienden op Facebook, hoe beter. Hetzelfde geldt voor connecties op LinkedIn. Profielen met 500+ connecties zijn het hoogst haalbare. Het maakt niet uit of je die mensen ook echt kent of überhaupt ooit ontmoet hebt. Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent. Sterker nog, hoeveel mensen je kent. Want als veel mensen je kennen, dan besta je echt. Maar zijn al die profielen en connecties realistische afspiegelingen van wie we zijn? Of van wat we willen dat anderen over ons denken?

Elk sprookje heeft een moraal

Zo simpel als hierboven geschetst, is het natuurlijk niet helemaal. Wie verder kijkt, ziet meer. Ook op sociale media. Wil je zien wat voor type iemand is, kijk dan naar zijn/haar interacties. Met alleen een opgepoetst profiel ben je er niet. Zeker op netwerken als Facebook en Twitter is goed te zien of iemand de dialoog zoekt. Reageert die persoon op anderen? Reageren anderen op hem/haar? Zo ga je op social media toch met de billen bloot. Althans, voor de kritische kijker.

Laat ik mezelf eens kritisch onder de loep nemen. ‘Actief’ op Twitter, maar nog vrij zendergericht. Geen behoefte om 10x per dag iets de wereld in te sturen, dus er gaan dagen voorbij dat ik niets plaats. Tweets van anderen lezen? Soms, maar de stroom aan berichten is veel te groot om alles bij te houden en dat probeer ik dan ook niet. En ik tweet voornamelijk over mijn vakgebied. Nooit over privézaken. Waarom niet? Omdat het mijns inziens buiten de kring van naasten niemand wat aangaat. Als je mijn Twitteraccount bekijkt, leer je iets over me. Dingen die ik niet kan verbergen. Zoals het feit dat ik niet graag privézaken met ‘vreemden’ (sorry volgers) deel. En dat er weinig interactie plaatsvindt. Is dat goed of fout? Ik denk geen van beiden, het is hoe ik met het medium omga. En dat zegt iets (niet alles) over mijn karakter. Wie oplet, ziet wat er staat én wat er niet staat.

Terug naar de beeldspraak. Social media als sprookje. Elk sprookje heeft een moraal. Sneeuwwitje gaat over de destructieve kracht van jaloezie. En de moraal van dit artikel: je kunt je social mediaprofielen ‘opleuken’, maar slechts tot een bepaald punt. Je kunt jezelf een spiegel voorhouden, waarin je de mooiste van het land bent. Ook kun je anderen tijdelijk die indruk geven. Maar niet iedereen, en niet voor altijd. Pas dus op met overdrijven. Met een beetje mazzel leef je dan net als Sneeuwwitje nog lang en gelukkig.