Members only content: nieuw businessmodel voor uitgevers

De geest ging al meteen uit de fles bij de eerste druppels internet. Digitaal = gratis, betalen voor nulletjes en eentjes was een taboe. Alleen de braveriken hadden nog geld over voor muziek. Het proletariaat spreidde zich uit naar films, boeken, nieuws. Tegenwoordig zijn het de verzendkosten die besmet zijn. Het schijnt dat, wanneer je je webwinkelbezoekers laat kiezen tussen een korting van vijf euro of geen verzendkosten (paar euro voordeel), er zonder nadenken voor het laatste wordt gekozen. Verzendkosten zijn schandegeld.

Digital subscription

Terwijl ik dit verhaal tik luister ik naar ‘Wrecking Ball’ van Bruce Springsteen, zijn nieuwste cd. Het komt binnen via Spotify, ik heb een betaald abonnement, maandelijks wordt er een tientje van mijn rekening afgeschreven. Bijna de hele wereldbibliotheek staat tot mijn beschikking. Waarschijnlijk betaal ik tegenwoordig meer aan Spotify dan ik vroeger besteedde aan de aankoop van nieuwe cd’s. Met veel plezier.

Er is een sluipende kentering gaande. Na een paar speeljaren, komen kranten nu in de buurt van het model dat het best bij hen best past. Lezers wilden eeuwenlang betalen voor kranten, waarom zou er nu niet een vorm gevonden kunnen worden die naadloos aansluit op die betaalbereidheid? De New York Times introduceerde medio vorig jaar haar ‘digital subscription’ model. Het nieuws over de dood van Osama bin Laden werd gratis gebracht, maar het gedetailleerde verslag van de militaire operatie werd alleen gegund aan de betalenden. Zij kregen per mail de details.

Mediumspecifieke abonnementen?

Het opvallende bij de NYT, is dat er verschillende betaalde vormen worden aangeboden, afhankelijk van het medium waarvoor de lezer kiest. Voor de website plus smartphone betaal je minder ($3,75 per week) dan voor de website plus tablet app ($5 per week). Dezelfde inhoud, verschillend medium, verschillende tarieven.

We kennen het uit de boekenwereld. Paperback, ingebonden en nu ook de dwarsligger. Het lijkt geen lange toekomst gegund, want al die apparaten gaan op elkaar lijken. Gaan we meer betalen voor de hogere resolutie van de nieuwe iPad? Zottigheid. En gaan we meer betalen voor een smartphone met een groter scherm? Lijkt me niet. Ik abonneer me graag op het gedachtegoed van een redactie. Als ik voor papier kies, is het logisch dat ik meer betaal, voor het papier en de krantenjongen. Ik betaal hetzelfde bedrag voor de inhoud.

Members only

De LA Times kondigde vorige week een ‘membership’- program aan. Je wordt lid van de LA Times en krijgt daarmee het recht op niet alleen alle publicaties van de krant, maar ook de lezersaanbiedingen zoals kortingen op tapijten of toegang tot het tennistoernooi in Indian Wells.

Het is het model dat het meest past bij deze tijd. Pak een willekeurige NRC of Volkskrant en je ziet dat de kranten steeds meer ruimte gunnen aan hun eigen aanbiedingen. Het is echter nu nog zelden exclusief. Een lidmaatschap van een inkoopcombinatie met een redactionele smaak waar je je vertrouwd bij voelt, is verkoopbaar. Biedt collectieve kortingen aan. In geld, tijd of hoeveelheid (eerder toegang tot meer informatie). De abonnee waant zich een bevoorrecht lid, dat is precies het gevoel dat hij moet ervaren. Elitair. Members only.

Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.