TEDxAmsterdam: Doornbos en Sherjan over onderdrukking

Onderdrukking is in sommige landen helaas nog aan de orde van de dag. Harald Doornbos en Hasina Sherjan willen in hun speeches aandacht scheppen voor de mensen die in deze omstandigheden leven. Daarmee hopen ze een stukje bewustwording te creëren. In dit artikel een verslag van deze twee indrukwekkende verhalen.

Harald Doornbos: het aantal levens van Ghadaffi

Harald Doornbos is journalist en oorlogscorrespondent. Hij komt net uit Libië en heeft wat souvenirs meegenomen, zoals een vlag en een foto van Ghadaffi waar men met auto’s over heen heeft gereden. Meer dan 10 jaar heeft Doornbos in Pakistan en het Midden-Oosten gewoond. Daarvoor bracht hij verslag uit van de conflicten in Bosnië. Libië is de échte revolutie, anders dan in Egypte en Tunesië.

Doornbos was direct na de revolutie in de kamer van de dochter van Ghadaffi, Hanaa al Ghadaffi. Hun huis werd bestormd door duizenden woeste Libiërs. Het was een redelijk rommelige kamer, waarin hij een oud vliegticket van haar vond. Daarop stond dat ze de dochter van de revolutie was. Ghadaffi zelf sprak ooit over de ‘people’s power‘ in zijn Greenbook, zelfs in relatie tot democratie. Diezelfde people’s power heeft hem echter omver geworpen. Doornbos citeert uit dat greenbook: “woman are females and man are male, females menstruate wile man -being man- do not”. Lachwekkend diepzinnig…

Doornbos spreekt over hoe hij door het oorlogsgebied liep, met mensen die vrienden hadden verloren, die ledematen misten, maar die blij waren dat de dictator was verdwenen. Hij laat een foto van een klok zien die is gestopt om 5.45 uur. Toen hield het blijkbaar op voor de familie Ghadaffi. Maar er is nog steeds één Ghadaffi die vrij rondloopt in Tripoli en dat is de huiskat. De moraal van dit verhaal is dat katten wellicht 9 levens hebben, maar dictators slechts 1.

Hasina Sherjan: onderwijs in Afghanistan

Hasina Sherjan komt uit Afghanistan. Vlak voordat haar vader overleed, zei hij haar: “Ik wil dat je je leven leeft zoals jij dat wilt”. Sherjan: “Ik wist niet wat ik wilde. Na een paar slapeloze weken wist ik dat ik na 19 jaar in de VS terug wilde naar Afghanistan. Dat wilde mijn vader, maar dan doe ik wéér wat mijn vader wilde…” Ze besloot naar Pakistan te gaan, naar de vluchtelingenkampen. Daar ontmoette ze een jonge vrouw die haar vroeg welke van haar tweeling het sterkste leek, omdat ze er maar 1 kon verzorgen. Sherjan is duidelijk geëmotioneerd terwijl ze over deze zaken spreekt.

In 2001 besloot ze toch naar Afghanistan te gaan, waar ze geen burka of hoofdbedekking droeg. Ze zorgde voor scholing van meisjes via AID Afghanistan for education. Ook voor jongens is dit inmiddels toegankelijk . Ze is ook gestart met Boumi, die kleding vervaardigt voor mensen in Afghanistan en ook daarbuiten. Twee jaar geleden kwam ze naar Nederland waar ze Butterfly Works opzette. Er worden bijvoorbeeld vogelknuffels geproduceerd met een typisch Afghaans borduurwerk, waar mensen in Afghanistan 3 weken aan werken. Ze hebben dit er echter graag voor over, want het is hun enige kans om tegen terrorisme te vechten. Het creëerde een omgeving waar mensen in samenwerking met het buitenland zinvol en veilig een nieuwe community konden ervaren. Mensen zijn blij dat ze op hun 20^e eindelijk hun eigen naam kunnen schrijven door het onderwijs dat er nu wordt gegeven.

“Nederlandse soldaten hebben hun leven gegeven in Afghanistan, mijn gedachten zijn bij de nabestaanden. Zoals de generaal al zei: het gaat om het commitment, om de reis naar vrede, die veel problemen zoals ook kind-huwelijken uiteindelijk zal doen verdwijnen.”

Foto’s via Flickr TEDxAmsterdam. Lees ook de andere verslagen van TEDxAmsterdam 2011.