Distributiekanalen op drift

Het was weer zo’n week. Het ene na het andere doemscenario wordt op ons afgevuurd, “Er komt een dag dat er geen geld meer uit de automaten komt”, de schuld aan de Grieken hebben we al afgeschreven, Berlusconi is zich aan het warmlopen voor zijn rol in de oppositie en de volgende verkiezingen. Tot overmaat van ramp werden we weggespeeld door de Duitsers en wordt ons ook nog een winter beloofd waar alleen energiebedrijven en schaatsers vrolijk van worden.

Rollercoaster van de praktijk

De werkelijkheid reageert sneller op veranderingen dan de mens in staat is ze te organiseren. Iedereen kan beredeneren dat een systeem op omvallen staat, maar we zijn niet bij machte om het omvallen te regisseren. Dat heeft te maken met electorale belangen, kwartaalcijfers, overlegstructuren, geopolitieke overwegingen en achterbannen. Het kost veel tijd, maar intussen dendert de rollercoaster van de praktijk dwars door het landschap. Twee weken geleden lazen we dat Nationale Nederlanden rechtstreeks polissen aan de man en vrouw gaat brengen. De vraag was al jaren lang niet zozeer òf het ging gebeuren, maar wanneer. En toch stond het halve intermediair verontwaardigd te kommeren en te kwellen.

Luisteraar maakt de regels

Een willekeurige greep uit de gebeurtenissen van deze week, een rijke oogst. Bekend werd gemaakt dat platenmaatschappij EMI in twee delen is verkocht. De laatste vier jaar werd het bedrijf als een hete bal van de ene investeerder aan de andere bank doorgegeven, en iedereen heeft er op verloren. We zagen het allemaal aankomen.

Volgende. Het Britse Coldplay bracht een nieuw album uit, Mylo Xyloto. In haar wijsheid besloten Coldplay en hun platen maatschappij – het was EMI – om niet toe te staan dat het album werd gedraaid op internetmuziekzenders als Spotify en Rhapsody. Hierdoor zouden meer mensen zo nieuwsgierig zijn dat ze zouden gaan kopen, was de redenering. De werkelijkheid is dat meer mensen het album gratis gingen downloaden, ergens op het internet. Het is de luisteraar die de regels maakt, en niet de muziekmaker of uitgever, sufferds.

Ritueel onderhandelen

Volgende. De ANWB maakte afgelopen dinsdag bekend dat je op haar site een gloednieuwe auto kunt kopen. Zestig procent van de ANWB-leden heeft aangegeven zich te ergeren aan het rituele onderhandelen met de vieze kopjes koffie in de showroom. Als je het niet doet betaal je te veel, en als je het wel doet is het vervelend. Nu krijg je dus standaard korting bij de ANWB op het internet, zonder te onderhandelen. En natuurlijk, nu zijn het de showroomeigenaars die moord en brand schreeuwen. De schoenmaker ANWB zou bij zijn leest moeten blijven in plaats van de markt te verpesten. Ik koop toch ook geen wegenwachthulp bij de groenteboer, zegt ene Rambaldo.

Koop je muziek bij Google? Koop je boeken bij Apple? Koop je een wasmachine bij BOL? Het kan allemaal, nu of binnenkort. Let op, het duurt niet lang of ook de automerken schrijven zich in op het bal der autoverkopers. Wehkamp schafte ooit de catalogus af. Als de ANWB nu ook nog haar ongevraagd naar iedereen gestuurde druilerige ‘Kampioen’ liquideert is het helemaal feest.

Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.