iNovelise: Waarom we bloggen, twitteren en facebooken

Ik (micro)blog, dus ik besta. Geen vreemd statement in de digitale wereld van vandaag de dag, waarin we allemaal lijken te beschikken over een Twitteraccount, een Facebookprofiel of ten minste een blog. Waarom? Om de wereld te laten zien dat we belangrijk en relevant genoeg zijn? Er is meer aan de hand dan alleen een egotrip.

Leer jezelf kennen: stalk iemand online

Alles wat we op de computer (in laptop of tabletvorm) ondernemen, is een gemedieerde activiteit. We communiceren letterlijk én figuurlijk door middel van dit stuk technologie. Banale mediatheorie leert ons al dat we door te werken met een computer, indirect bezig zijn met onszelf. Alle media zijn slechts middelen waardoor we met onszelf geconfronteerd worden – steeds opnieuw en op een andere manier. De computer is een – tegenwoordig al niet meer zo nieuw – medium waardoor we via de ander naar onszelf staren.

Het Facebookprofiel van die vervelende oud-klasgenoot is slechts een manier om onszelf te zien, om iemand af te zetten aan ons eigen beeld. Is hij gelukkiger? Hebben wij het niet eigenlijk beter gedaan? Door de huidige sociale kanalen die we tot onze beschikking hebben worden we constant geconfronteerd met het succes (of het falen) van bekende en minder bekende mensen in onze omgeving. En indirect spiegelen we onszelf constant aan deze mensen.

Het noveliseren van je eigen leven

Waarom zitten we massaal online onze statussen te updaten? Waaruit bestaat deze drang om ons te beschrijven – beter gezegd: in te schrijven – op het internet?

De mens beschikt over een inherente drang tot schrijven, tot tekstueel zin te geven aan ons eigen bestaan. Literatuur heeft zich door de eeuwen heen op bijzondere manieren aan de technologische ontwikkelingen aangepast. Een lichtend voorbeeld hiervan is de novelisation, een literatuurvorm die aanvankelijk opkwam als boekje voor bij de film. In de jaren dertig hadden we slechts een keer in de maand de kans een film te zien; een samenvatting om mee te nemen was dus geen overbodige luxe. Tegenwoordig bestaat dit genre nog steeds, maar vervult het een hele andere functie. De novelisation van vandaag de dag is onderdeel geworden van een groots crossmediaal spectrum, waarin we hetzelfde verhaal door verschillende media consumeren. Het boek van de film, maar dan andersom.

Het internet is een speelparadijs voor het schrijven van je eigen verhaal. Facebook en Twitter zijn platformen die je de tools in handen geven om een verhaal te kunnen schrijven, ook als je er nog geen verhaal in ziet. Foto’s, updates en tweets vertellen gebundeld een heel leven –  om over de inhoud van een blog nog maar te zwijgen. Door de inherente convergentie in het internet en onze hedendaagse media, vormen alle stukjes media-uitingen samen een veel groter (zelfs collectief) verhaal.

iNovelise

Boeken zijn geen boeken meer, ze zijn onderdeel van een grotere inter- en multimediale ervaring. We lezen een boek, pluizen een recensie door, schrijven zelf over onze mening, beluisteren een audiobook en kunnen zelfs een door fans geschreven stuk fanfiction lezen. Al deze online platformen bewijzen meer dan ooit dat tekst de basis is van onze media-uitingen. En media beperken zich niet tot kranten en websites – alles wat betekenis draagt is een medium. We vertellen nog steeds een aloud verhaal. Waarom maken we dus collectief gebruik van social  media? Om te schrijven. Het multimediale en alles omvattende medium van het internet heeft vandaag de dag de plek ingenomen van de novelisation in de jaren dertig. Facebook en Twitter zijn de boekjes bij ónze film.