Opstopping op de Twittersnelweg

Zojuist kom ik de trap opstormen. Net een lading declaraties ingeleverd. Snel weer aan het werk. Een collega houdt de deur voor mij open. “Doorlopen Sander”. Ik mompel “Dank je wel” en wil mijn weg vervolgen. “Vervelend he, als iedereen je kent?” Eerst begrijp ik er niets van. Dan pas valt het kwartje. Mijn collega kent mij dankzij Twitter! Ik ben te verbluft om snel nog iets terug te zeggen. Om op zijn minst zijn naam te vragen. Even de hand te schudden.

Het is mij de laatste tijd al vaker voorgekomen. Dat mensen mij (her)kennen. En ik hen eerlijk gezegd niet. Mijn Twitter-account heeft inmiddels 2000+ followers. Ieder dag komt er een handjevol volgers bij. Het is alsof ik op de snelweg zit. Voor mij rijden de mensen die ik volg. Ik probeer ze in te halen. Even snel bijpraten. Kijken hoe het met je gaat. Maar ik heb er de tijd niet voor. Achter mij bevindt zich namelijk een horde volgers die mij op hun beurt allemaal proberen in te halen om even samen stil te kunnen staan. En op de opritten van de snelweg melden zich de nieuwe mensen die ook allemaal een stukje willen racen. En natuurlijk verlaten er af en toe ook volgers de snelweg. Maar er komen er meer bij dan er afslaan. Gekkenhuis. Mentale opstopping gegarandeerd. Opzij, opzij, maak plaats, plaats, want ik heb ongelofelijke haast…

Vroeger trok ik iedere volger na. Is het een spam-account? Is het een bot. Zit er iemand van vlees en bloed achter? Wat voor een profiel cq mini-cv heeft deze persoon. Is hij of zij interessant genoeg om terug te volgen? Maar ik ben er mee gestopt. Ik heb er simpelweg de tijd niet voor om iedereen te kennen op Twitter. Slechts een aantal Twitteraars volg ik hardnekkig. Als ik een tijd niets van ze vernomen heb, snor ik ze op. Kijk wat ze getweet hebben en ga de conversatie aan. Wel kijk ik met regelmaat naar mijn tijdlijn. Deze scroll ik van boven naar beneden door. Op zoek naar nieuwe informatie. Wat gebeurt er? Op zoek naar serendipiteit.

Mijn Twittergedrag is dus veranderd. Twitter gebruik ik niet veel meer om de dialoog aan te gaan. De nadruk komt steeds vaker te liggen op het zenden. Ontvangen wordt hier ondergeschikt aan. Ik ben dus een zender geworden. En iedereen die wil kan naar mij luisteren. Ooit ook van een collega gehoord dat hij mij ‘unfollowed’ had. Hij trok het niet. Vond dat ik te veel tweette. Hij was er zelfs een beetje boos om. Waar haalde ik het lef vandaan om het te overstelpen met informatie. Maar ja, als ik de zender ben, dan kun je mij toch uitzetten, net zoals de radio? Ik ben toch niet verantwoordelijk voor de wijze waarop hij mij gebruikt?

Is het een normale trend, dat je in een zender verandert wanneer het aantal volgers toeneemt. Is het überhaupt mogelijk om met veel mensen tegelijk een dialoog aan te gaan. Of word ik simpelweg genekt door het nummer 150 van socioloog Dunbar. En hoe zit het dan met mijn weak en strong ties?

Maar grote vraag is natuurlijk hoe ik er mee om wil gaan. Ben ik blij met ‘mijn rol’ in het Twitterlandschap. Moet ik dit pad aflopen? Waar zal het mij toe leiden? Of moet ik juist een stapje terugzetten? Zorgen dat ik volgers kwijtraak. Of misschien moet ik wel een borrel organiseren voor mijn 2000+ volgers. Zodat ik de mogelijkheid heb om iedereen in levende lijve te ontmoeten. Zou er iemand komen?

UPDATE. Inmiddels wel een tweet van mijn collega Maarten Oosterbaan: “hey Sander, ik was het die net wat tegen je zei! 🙂 ik moest naar de Ohio presentaties vandaar dat ik ook zo snel doorliep! :)”