Twitter werkt het beste als je weinig mensen volgt

Ik volg slechts weinig twitteraars. Met mijn persoonlijke account en het account van mijn blog probeer ik in totaal nog geen 55 tweeps in de gaten te houden. Toch heb ik het gevoel dat ik nu al af en toe het overzicht begin te verliezen en constant achter de feiten aanloop. Onlangs las ik hierover een artikel van de Amerikaan Clive Thompson, auteur voor WIRED. In een column stelt hij de stelling ‘hoe groter je social network, hoe beter’ aan de kaak. Zijn verhaal slaat wat mij betreft de spijker op zijn kop.

Het betoog van Thompson verwoordt precies waar bij mij ook al een tijdje het twitterschoentje knelt. Namelijk dat het hebben van veel volgers ervoor zorgt dat de kracht van sociale netwerken afneemt.

En waar ik al moeite heb met het in de gaten houden van 55 tweeps, heeft Thompson het in zijn verhaal over twitteraars met oneindig veel meer volgers:

“When you go from having a few hundred Twitter followers to ten thousand, something unexpected happens: Social networking starts to break down”.

Voor mijn gevoel gebeurt dat bovenstaande dus al veel eerder. Want waar halen mensen de tijd vandaan om – met honderden en honderden volgers – al dat gekrabbel van al die tweeps te monitoren, laat staan te beantwoorden, te mentionen of te retweeten? Wil ik effectief met Twitter bezig zijn (meer dan alleen read only dus) dan zou ik daar al de godganse dag mee bezig zijn. Laat staan iemand met – pak ‘m beet – tweeduizend volgers.

Ondanks dat ik maar een schamel groepje mensen volg gaan er bij mij al tientallen ongelezen tweets per dag aan mijn neus voorbij. Geen tijd. En natuurlijk gebruik ik Twitter Lists. En natuurlijk weet ik dat veel Twitter-apps je via notifications op de hoogte brengen van nieuwe tweets. Maar de lijstfunctie kanaliseert al dat twitterverkeer alleen maar (het wordt er niet minder door). En van al die notificaties word ik dusdanig afgeleid dat een stukje als dit me twee keer zoveel tijd zou kosten.

Mijn punt is dat ik me gewoon niet kan voorstellen dat iemand die écht een beetje meetelt qua twittervolgers (dus er op z’n minst een paar honderd heeft) daar daadwerkelijk profijt van kan hebben. Akkoord: zakelijk gezien valt er wellicht geld mee te verdienen, vooral als aanjager van traffic. Maar op persoonlijk niveau zie ik geen voordelen. Thompson ook niet: het effect van samen delen en communiceren wordt er volgens hem alleen maar minder door.

Dat heeft vooral te maken met het feit dat de kwaliteit van de communicatie tussen tweeps onderling hard achteruit gaat bij het hebben van een enorme groep volgers. Twittercontacten die voorheen ‘dichtbij’ en bereikbaar leken, lijken steeds afstandelijker te worden. Logisch ook, want waar je voorheen nog de tijd had om daadwerkelijk met je paar volgers te communiceren, is dat met honderden, zo niet duizenden twittercontacten geen doen meer. Al gauw wordt het dus ‘laat maar lullen’. Ook wát er getweet wordt heeft daaronder te lijden:

“Not only do audiences feel estranged, the participants also start self-censoring. People who suddenly find themselves with really huge audiences often start writing more cautiously, like politicians”.

 

‘Maar dan maak je toch een lijst aan met alleen die twitteraars die je volgt die er echt toe doen?’ hoor ik je denken. Ja, dat kun je doen. Maar waarom überhaupt al die andere twitteraars nog volgen, als je ze toch op een zijspoor zet? Nee, minder mensen volgen, dát is het devies. Thompson benadrukt het voordeel van een kleine, intieme groep die ‘under the radar’ opereert:

“There’s value in obscurity. The world’s bravest and most important ideas are often forged away from the spotlight — in small, obscure groups of people who are passionately interested in a subject and like arguing about it. They’re willing to experiment with risky or dumb concepts because they’re among intimates”.

Het verhaal van Thompson heeft me duidelijk gemaakt dat mijn lichtelijk onbestemde twittergevoel niet aan mij lag. Ik zag geen verborgen functionaliteit over het hoofd. Ik deed niets verkeerd. Maar ik heb blijkbaar wel last van een lage twittertolerantie. En intuïtief hield ik het aantal twitteraars dat ik volg (hoe noem je die groep eigenlijk?) aan de bescheiden kant. Op die manier kan ik hen ook écht aandachtig volgen en gáát het soms nog eens ergens over.

Mocht ik met die houding de twitterplank volledig mis slaan dan hoor ik het wel.