Ramptoerisme op Twitter

Dit weekend maak ik toch weer een bizarre gebeurtenis mee op Twitter. In de nacht van vrijdag op zaterdag werd Chili getroffen door een zware aardbeving waarbij helaas veel dodelijke slachtoffers vielen. Het epicentrum van de aardbeving lag op een diepte van 35 kilometer onder de zeebodem voor de kust en zette een tsunami in gang. Via Twitter kwamen al vrij snel diverse voorspellingen naar buiten over waar en wanneer de muur van water zou binnenvallen.

Zaterdagmiddag was ik met mijn vrouw in de plaatselijke supermarkt om al vast boodschappen voor de rest van de week te halen. Dit duurde mij uiteraard te lang en ik greep naar mijn iPhone om de tijd te doden. Via Tweetie was ik in staat om een search uit te voeren op de hashtag #tsunami. Dit was een onwerkelijke ervaring. Terwijl ik boodschappen aan het doen was, verkeerden aan de andere kant van de wereld mensen in een staat van paniek. Overal klonken alarmbellen die waarschuwden voor een aanstormende tsunami. Mensen moesten hals over kop hun huis verlaten.

Thuis aangekomen zag ik dat diverse websites in het leven waren geroepen om te voorzien in een continue stroom van informatie. Grote televisiestations zoals CNN hadden overal hun cameraploegen ingezet om live verslag te kunnen doen van het moment dat dat de tsunami zou binnenvallen. Volgens de planning zou Hawaï als eerste slachtoffer worden.

Via search.twitter.com kon ik wederom via de hashtag #tsunami de verslaggeving in de gaten houden. Zo’n 300 tweets per minuut stroomden binnen. Ook opende ik diverse tabbladen met daarin live streams die uitzicht gaven op verlaten stranden en lege havens in Hawaï. Meer dan 70.000 mensen keken tegelijkertijd naar een live feed van Ustream. En toen pas viel bij mij het kwartje.

We zaten met zijn allen af te tellen tot de eerste grote golf Hawaï zou overspoelen. Overal las ik tweets waarin daadwerkelijk stond nog 5 minuten tot de grote impact. Het was bizar. Bepaalde sites waarop vluchtroutes voor de inwoners van Hawaï stonden, konden niet meer benaderd worden doordat de rest van de wereld deze sites ook bezochten. Op deze wijze brachten we dus mensen in gevaar. Dit was puur ramptoerisme. Alleen hoefde ik niet meer in een auto te stappen om naar een ramp toe te rijden, ik kon mij gewoon verlekkeren aan andermans ellende via het beeldscherm van mijn laptop. Waanzin. Ik werd misselijk van mijzelf.

De tsunami veroorzaakte gelukkig geen grote schade aan het eiland Hawaï. De golf bereikte niet de voorspelde hoogte. Het liep met een sisser af. Op Twitter ontstonden twee groepen. Een groep mensen had dezelfde ervaring als ik.

Er was echter een nog grotere groep mensen die er daadwerkelijk van baalden dat er zich geen ramp had voltrokken.

Wat heb ik hier van geleerd? Tot nu toe vond ik Twitter een geweldige tool die mij real time informatie verschaft. Er zit echter ook een keerzijde aan. De tool kan ook ingezet worden door op sensatie beluste mensen. En deze mensen kunnen daadwerkelijk schade toebrengen doordat sites met vitale informatie niet langer benaderbaar zijn.

Meer en meer mensen maken gebruik van Twitter. Ik denk dat de grote aantallen van mensen een omslagpunt hebben ingezet. Van informatie naar sensatie. Ik vrees dan ook dat als gevolg van deze kentering er bij de eerst volgende ramp doden zullen vallen.

Het doet mij sterk denken aan de film Untraceable waarbij iemand voor het oog van de webcam in een dodelijke val zit. Wanneer een bepaalde kritische grens wordt bereikt van het aantal mensen dat online naar de beelden van de webcam kijkt, dan zal de val zich sluiten. Hetgeen uiteraard gebeurt.

Twitter is een bijzonder machtig medium. Door real time informatie te verstrekken kan de tool in staat zijn om levens te redden. In de handen van de verkeerde mensen – al dan niet bewust – kan het echter ook totaal verkeerd ingezet worden. Oppassen dus.