Is Twitter te eng voor oude mensen?

Mijn vader van 64 heeft recent besloten om te gaan Twitteren. Niet omdat hij als een soort Koos Koets ‘oudere jongere’ wil meedoen met de waan van de dag, maar omdat het misschien voor hem een goede tool zou zijn om te netwerken, om kennis te delen en om interessante mensen te volgen.

Mijn pa is een hele slimme vent die binnen zijn vakgebied, kunstmanagement met een focus op klassieke muziek, verschrikkelijk veel weet. Toen hij ophield met 5 dagen per week werken heeft hij overwogen om een boek te schrijven over muziek en hoe we het beleven. In plaats daarvan ging hij lekker freewheelen als adviseur, ideeënmaker en lid van de Raad voor de Kunst, af en toe even bijkomend met een goed glas wijn en een mooi boek in een huisje in Frankrijk. Geen slecht leven, en zelf een boek schrijven moet dan maar even wachten.

Twitter is geen boek. Een boodschap in 140 karakters persen betekent dat je diepgang mist. En dat stuit sommigen tegen de borst. George Packer, schrijver en columnist voor de New Yorker schreef onlangs een stukje waarin hij ageerde tegen deze ‘crack for Media addicts’ zoals hij de dienst karakteriseert. Reden voor journalist Nick Bilton van de New York Times, die onder andere betrokken is bij de vooruitstrevende R&D afdeling van die krant om Packer te beschuldigen van angst ‘.. to engage in an evolving society and demanding that the trains be stopped‘.

Ik begrijp ze allebei wel. Met mijn vader – humanistisch, belezen, geëngageerd en niet bang om een moeilijk onderwerp uit te pluizen – heb ik als internetfanaat al veel discussies gehad over het vluchtige, anonieme, en lastig grijpbare karakter van zowel de content als de relaties op internet. Hoe waarborg je kwaliteit? Wat gebeurt er met nuance en diepgang in een medium gedomineerd door bullet points en tweets? Hoe weet je met wie je praat? Hoe hou je het menselijk?

Bilton vergelijkt Packer aan het eind van zijn stukje met de mensen die bij de introductie van de stoomtrein waarschuwden voor de vervuilende rook en het lawaai dat het vee zou laten schrikken. Mensen die op de trein reisden zouden door de snelheid weleens kunnen stikken. Belachelijke argumenten denk je nu, als je rustig adement met 120 km per uur het kalm grazende vee voorbij suist in een electrische trein.

Maar toch zat er een kern van waarheid in de argumenten van diegenen die als eersten kanttekeningen zetten bij de implicaties van vervoer per trein. De trein en het daaropvolgende verdere massavervoer hebben een enorme impact gehad op de samenleving. Niet alleen direct – door vervuiling, verdrijving van de lokale bevolking en ontginning van kolenmijnen, maar ook indirect door de trek naar de stad en de bijbehorende degradatie van het boerenleven, de opkomst van het kapitalisme en de neo-kolonialistische globalisatie. De tegenstanders van de trein hadden een punt, helaas formuleerden ze het te nauw en daardoor verloren ze de discussie.

Ook Packer is uiteindelijk een roepende in de woestijn, en naar mijn mening staat Bilton’s verdediging van Twitter als een huis. Zoveel is denk ik duidelijk: de anti-internet crowd gaat het niet winnen. Maar toch moeten we uitkijken dat we elkaar in het argument niet kwijtraken. De internetgeneratie heeft geproefd van de ongelofelijke mogelijkheden van het medium en wil meer, meer. De oude garde staat veelal langs de kant en schudt meewarig het hoofd bij de gedachte aan de oude waarden die verloren gaan, het papieren boek wat niet meer gelezen wordt en de menselijke maat die verdwijnt. Een enkeling die probeert te protesteren wordt genadeloos neergesabeld in een hausse van blog posts en tweets.

Maar we kunnen best nog wat van elkaar leren. Mijn vader is dapper genoeg om zijn eigen passie en zijn inspiratiebronnen af en toe te proberen te vatten in 140 karakters, en daarmee kan hij anderen binnen zijn vakgebied helpen sneller hun weg te vinden in de berg van informatie. Wij jonge honden, gegrepen door de mogelijkheden en gepassioneerd door het medium internet moeten dapper genoeg zijn om de waarden die overdragen worden door de generatie voor ons niet uit het oog te verliezen en deze te incorporeren in de manier waarop we het internet gaan vormgeven. Er liggen veel gevaren op de loer in de ontwikkeling van het internet en de implicaties die het heeft voor ons allemaal. Maar er liggen ook ongebreidelde kansen en die zullen we het beste kunnen benutten als we elkaar serieus blijven nemen.