Buma/Stomra

‘Dan laat ik het filmpje nu zien ook‘, dacht ik. Ik ging op YouTube op zoek naar het fragment waarin Wende Snijders Laat me zingt, het lijflied van Ramses Shaffy. Wende achter de vleugel, ze wordt begeleid door Het Metropole Orkest. Het is een prachtfilmpje.

We zitten in een smoezelig cursuslokaal, het tapijt is vlekrijk en de muren raamloos. De beamer was stuk toen we vanochtend begonnen, het werd snel vervangen. Niet door de technische dienst (‘na het weekend bent u de eerste’) maar door cursist Joop die precies weet waar Abraham een beamer haalt.

In het klasje zitten twintig cursisten. Twee uur lang mag ik ze vertellen over de rare krachten van het internet, de andere manier waarop contacten worden gelegd, de verandering in de muziek-, film- en boekenwereld. Waarom kranten op zoek moeten naar ook andere manieren om geld te verdienen, en dat de oude wetgeving rondom auteursrechten nog heel erg moet wennen aan de nieuwe wereld.

Dit laatste omdat een van de deelnemers vanochtend in de file had gehoord dat je geen muziekjes meer op je eigen weblog mag zetten. Want dan krijg je straf van Buma/Stemra.

Niemand in de klas kent Wende Snijders. Het YouTube filmpje maak ik schermvullend, het geluid komt uit twee kleine boxjes, goed genoeg. We horen de muziek, in het begin alleen de vleugel. Een spot schijnt schuin van achteren op het hoofd van Wende. ‘Moi qui a veçu sans scrupules’, zo begint ze. Na een minuutje geef ik aan door te willen gaan met mijn verhaal. ‘Nee, nee, laten staan’, wordt bevolen. Ademloos wordt geluisterd en gekeken. Na afloop een applaus, niet alleen van het publiek in de zaal maar ook van de twintig cursisten.

Het nummer is 323.917 keer bekeken op YouTube. Dat is 200 keer een vol Carré. Zou Wende een bezwaar maken tegen al deze kijkers? Na afloop komen enkele cursisten naar me toe. Of ik weet waar Wende Snijders optreedt de komende maanden. Ik verwijs naar de speellijst. En of iTunes ook nummers van haar heeft. Jazeker.

Buma/Stemra maakte deze week bekend dat weblogs (ook Hyves bijvoorbeeld) die auteursrechtelijk beschermd materiaal plaatsen moeten betalen. Het is de dood in de pot voor al de artiesten die het internet dankbaar gebruiken als marketingkanaal.

De volgorde is: horen en zien, enthousiast worden, dan naar theater of winkel. Zo simpel is het. Nederland is het enige land ter wereld waar een dergelijke wetgeving wordt voorgesteld. ‘Lopen we eindelijk eens voorop’, zei Cees van Rij, directeur juridisch bij Buma/Stemra.

Heel goed, Cees, nu nog de goede kant op.*

Dit artikel is eveneens gepubliceerd in het Financieele Dagblad.

* De column werd afgelopen vrijdag ingeleverd; enkele uren later al gaven de (nieuwe) feiten me gelijk.