Is bloggen nu werkelijk dood?

Bijna een jaar geleden, augustus 2008, schreef ik een artikel voor Frankwatching met de pakkende kop “De blogwereld stort in elkaar”. Een artikel wat voor redelijk wat commotie zorgde. Zelfs het Financieele Dagblad besteedde er destijds aandacht aan met het artikel “Ploeteren in de Blogosfeer”.

Mijn artikel eindigde ik destijds met de volgende alinea: “ Ik zet mijn geld op lifestreams. Twitter, Friendfeed zijn hier slechts voorbodes van. Met de sterk oprukkende mars van allerhande mobieltjes – met GPS – wordt aan lifestreaming een flinke impuls gegeven. Te allen tijde kun je volgen en gevolgd worden. Op ieder moment kun je jouw leed kwijt aan de wereld. In de vorm van een tekst, een foto of een film. Nu alleen nog de tijd vinden om alles bij te houden…”

Tijd voor een moment van reflectie. Is bloggen nu werkelijk een zachte dood gestorven? En heeft lifestreaming een enorme vlucht genomen? Vragen waar niet alleen ik mee rondloop, maar ook de grotere blogjongens uit deze digitale wereld. Laten we allereerst eens kijken wat zij te zeggen hebben.

Steve Rubel stookte deze week het vuurtje nog maar eens op. Met zijn blogpost “So Long Blogging, Hello Lifestreaming!” nam hij afscheid van zijn weblog: “Blogging feels old. Publishing today is all about The Flow”. Voortaan wentelt hij zich digitaal rond in zijn lifestream.

Forrester analist Jeremiah Owyang legt in zijn artikel “Is Blogging Evolving Into Life Streams?” uit dat hij de gedachten van Steve Rubel begrijpt, maar geeft ook een kanttekening. “As more and more people create content on microchannels, we experience more ambient intimacy, but also a lot more data.” Hij beweert zelfs dat Robert Scoble, medeauteur van het boek Naked Conversations zijn autoriteit op bloggen verliest doordat hij alleen nog maar te vinden is op Friendfeed.

Robert Scoble werd hier uiteraard door geprikkeld en schreef deze week weer eens een blogpost “Back to Blogging Week”. In deze post belooft hij een week lang geen Twitter en geen Friendfeed aan te raken. “It’s time to dig out Google Reader and Feedly and rediscover blogs.”

Alle bovenstaande cases noopten Louis Gray toch het schrijven van zijn eigen blogpost: “Blogging Is Still the Foundation In A World of Streams”. Hierin zet hij uiteen hoe hij het blog als de basis ziet voor het fenomeen lifestreamen. Het blog blijft volgens hem het vertrekpunt voor ieders sociale strategie.

Dus waar staan we dan? Naar mijn bescheiden mening is bloggen niet dood. De functionaliteit van het bloggen vind je overal in terug. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de digitale kranten die haast allemaal een mogelijkheid geven om commentaar toe te voegen op een artikel. Duidelijk een functionaliteit die vanuit de blogwereld afkomstig is. Bloggen is voor mij ook duidelijk een plek waarop ik uitgewerkte gedachten kwijt kan. Grote stukken content.

Een medium als Twitter leent zich hier niet voor. Wel merk ik dat ik steeds vaker op Twitter vertrouw. Tijdens van de aanslag op Koninginnedag kon het nieuws op televisie mij niet bekoren. Iedere keer weer hetzelfde filmpje. Twitter bood mij de mogelijkheid om zelf op zoek te gaan naar het nieuws. Realtime en ongefilterd. Via mijn Twitter account ging ik samen met anderen op zoek naar nieuw nieuws en versloeg dit via mijn eigen blog.

Afgelopen week met de dood van Michael Jackson hetzelfde verschijnsel. Twitter verschafte mij een betere blik op hetgeen er gebeurde dan diverse traditionele media. Mijn ochtendkrant het Brabants Dagblad wist mij de volgende ochtend te vertellen dat Michael Jackson een hartstilstand had gekregen. Ze wisten nog niet dat de King of Pop inmiddels overleden was.

Wel ben ik nog zoekende. Conversaties vinden momenteel overal plaats. En niet van elke conversatie maak ik deel uit. Of ben ik van op de hoogte. Hoe zorg ik ervoor dat alle conversaties omtrent deze blogposting bijvoorbeeld op een centrale plek gebundeld worden, opdat ik een makkelijk overzicht heb? We staan dus nog voor een enorme uitdaging. Hoe gaan we ervoor zorgen dat we de krenten blijven vinden in de pap van informatie? Een jaar later kan ik dus nagenoeg dezelfde conclusie trekken. “Nu alleen nog de tijd vinden om alles bij te houden…”