Dood 2.0

Mijn vriendin klaagde al een tijd over mijn slaapgewoonten. Ik ben namelijk in staat om het geluid van een kleine Boeing na te bootsen en tussen het vliegen door hapert de motor ook nog eens veelvuldig. Dit in combinatie met mijn hoge bloeddruk heeft mij doen besluiten om de dokter te vereren met een huisbezoekje.

Inmiddels ben ik een tweetal slaaponderzoeken verder. Wat blijkt? Ik heb apneu, en niet zo’n beetje ook. Ik heb een osas van 43. Met andere woorden, 43 keer per uur loop ik in mijn slaap naar adem te happen. Niet echt gezond, sterker nog, een levensbedreigende situatie volgens mijn longarts. De rest van mijn leven moet ik mij nu ’s avonds vastkoppelen aan een apparaat dat met windkracht tien frisse lucht in mijn longen pompt. Het is even wennen, maar ik leef! Ik voel mij ’s ochtends herboren, lekker fris weer op.

Het moment dat de longarts mij vertelde dat mijn toekomstige leven gevaar liep, sloeg bij mij en mijn vriendin in als een bom. Slechts 36 jaar, twee kleine kinderen en Pierlala staat al met zijn zeis om de hoek te wachten om mij een kopje kleiner te maken. Het doet je opeens heel erg beseffen, wat je leven nu echt waard is. Wat is belangrijk en wat niet? Het deed mij ook nadenken over hetgeen ik allemaal nalaat.

In de loop der jaren heb ik in dit web 2.0 tijdperk redelijk veel sporen achtergelaten. Ik ben prive de trotse eigenaar van 3 weblogs (Jaggle, Moefz en Glizzy). Voor mijn werk onderhoud ik er ook nog twee (VINT en MeTheMedia). Ik heb een Flickr account, een YouTube account, ooit heb ik mij als Kaiser Gustavson gemengd onder het gepeupel van Second Life. Hyves, Facebook en MySpace hebben voor mij ook geen geheimen. Mijn bookmarks heb ik bijgehouden middels Del.icio.us. Twitter, Jaiku en FriendFeed, been there done that. LinkedIn en Plaxo heb ik ook verrijkt met een digitale cv.

Zoals ik mij in de realiteit niet laat nekken door een kleine hickup, zo laat ik mij ook digitaal niet kisten. Ik ben alom aanwezig! Mijn nabestaanden komen niet meer van mij af. Tot ver in de digitale jachtvelden zal ik hun blijven achtervolgen. Of zij daar nu blij mee moeten zijn weet ik niet. Probeer maar eens een account te verwijderen bij bovenstaande sociale initiatieven. Dat is niet even Next-Next-Finish.

Iemand die ook zijn leven tot in de treurigheid heeft gedigitaliseerd is Microsoft onderzoeker Gordon Bell. Elke digitale scheet van hem wordt vastgelegd. Hij hoeft zelfs niets meer te onthouden, zijn computer treedt op als zijn geheugen. Bekijk eens het verslag van CNN, waarin Gordon Bell zelf uitlegt hoe zijn Lifestream werkt.

Afgelopen week ook een interview (hierover binnenkort meer) mogen houden met Richard Harper. Hij heeft een rapport geschreven “Being Human: Human-Computer Interaction in the Year 2020”. Een onderzoek dat ook stilstaat bij de digitale afdrukken die wij mensen achterlaten op het internet. Aanradertje voor tijdens de HePi-vakantie.

Hoe ik met al mijn digitale vingerafdrukken om wil gaan weet ik eigenlijk nog niet. In mijn enthousiasme heb ik mij bij een hoop netwerken aangemeld. Een hoop van deze initiatieven bezoek ik niet of nauwelijks meer. Ik heb ze als het ware dood laten bloeden, maar ze zijn niet weg, ze zijn nu een lelijke vlek op mijn digitale blazoen. Ben ik verantwoordelijk voor deze rommel? Moet ik het weghalen? Word ik hier later nog eens mee geconfronteerd? Wil ik mijn nabestaanden hier later mee lastig vallen? Mijn nabestaanden weten nog geen eens wat ik allemaal uitspook op dat internet. Ze hebben geen accounts, geen wachtwoorden. Hoe gaan ze dit regelen?

Ben ik toch nieuwsgierig, zo vlak voor Hemelvaartsdag, heeft u uw digitale uitvaart al geregeld?

Sander Duivestein is senior-consultant bij ViNT (Verkenningsinstituut Nieuwe Technologie), het onderzoeksinstituut van Sogeti Group en co-auteur van het boek ‘Me the Media‘, een boek over de revolutie in media.