Eindelijk: ‘Mijn digitale schrijfblokje’

Op uitnodiging van Tulip was ik gisteren te gast op de CeBIT in Hannover. Een hele uitdaging. om op zo’n gigantisch grote, nogal technologisch gedreven beurs, toch wat diamantjes te ontdekken. Gelukkig zag ik er wel een paar. Maar mijn ‘wow’ moment had ik toen op een klein digitaal schrijfblokje ging schrijven.

Weerzien met Hannover

Erg leuk om weer eens in Duitsland te zijn en in het bijzonder juist in deze omgeving, waar ik ooit mijn militaire dienstplicht heb vervuld. Hannover, Hamburg, Bremen, Celle, het zijn voor mij vertrouwde plaatsen. En tot mijn verbazing kost het me weinig moeite om het knopje om te zetten naar de Duitse taal. Het zal wel mijn Limburgse achtergrond zijn, het zit blijkbaar gewoon in de genen.

Hannover schijnt normaal 500.000 inwoners te hebben, in deze dagen ligt dat aantal dubbel zo hoog. Toch is het in de stad opvallend rustig qua verkeer en ik ben ook verbaasd als ik zie dat een nachtje parkereren in hartje centrum maar 6 euro kost en een overnachting met ontbijt in het Etaphotel (naast de Hauptbahnhof) slechts 41 euro. Mijn verbazing werd trouwens nog wat groter toen er ergens rond 1 uur ‘s-nachts een man mijn hotelkamer inliep. Geef mij voortaan maar gewoon weer een sleutel in plaats van zo’n Türöffnungscode… Gelukkig was hij ook weer snel verdwenen…

De CeBIT = groot!

Maar goed, daarvoor was ik natuurlijk niet naar Duitsland afgereisd. Wel voor de CeBIT dus, ‘The leading business event for the digital word’ en ‘Digital Solutions for Work and Life’ zoals ze zelf roepen.

Zoals wel vaker bij dit soort massale events, als je er eenmaal bent denk je: waar begin ik nou? Zeker de CeBIT is een event dat de menselijke maat ver te boven gaat. Iemand riep tegen mij: de RAI plus de Jaarbeurs samen en dan dubbel zo groot. Ik denk dat hij er niet ver naast zat.

Tulip: een nieuwe lente

Hans Mestrum van Tulip (en van Hans on Experience natuurlijk) is mijn gastheer. De dag begint met een kennismaking met de portfolio van Tulip of Tulip Computers zoals ze zelf zeggen.

Om eerlijk te zijn was ik compleet kwijt wat Tulip op dit moment nou wel of niet doet. Echte Tulip computers, die had ik al in tijden niet meer gezien, maar officieel heten ze juist nog wel Tulip Computers. Tulip blijkt tegenwoordig met een aantal andere merken actief te zijn, waaronder PaceBlade (tablet pc’s), Conceptronic (networking, wireless, connectivity, storage e.d.) en Ego (design/ lifestyle notebooks).

Leuk om te zien hoe dit oer-Hollandse bedrijf met die oer-Hollandse naam en dat mooie Hollandse logo eigenlijk herboren is en in soms nieuwe markten ook internationaal nog steeds meetelt. Al zou ik zelf geloof ik zeker de kracht van de merknaam Tulip en de nieuwe productlijnen PaceBlade en Ego aan elkaar koppelen. Tulip PaceBlade klinkt toch een stuk beter dan Tulip Computers of PaceBlade technology als je innovatieve nieuwe devices aanbiedt, lijkt mij.

Uit de gesprekken met onder meer René Vlak (commercieel directeur PaceBlade) en zijn collega van Ego (zie foto) blijft voor mij in elk geval heel sterk het beeld hangen van een bruisend club waar de pioniersgeest en vernieuwingsdrang van het aloude Tulip nog steeds volop aanwezig is. Als ik zo’n tulp in het merk zou voeren, dan zou ik geloof ik nog eens goed kijken naar die grote broer met die appel in haar merk. Hoe dan ook, Tulip beleeft duidelijk een nieuwe lente en volgens mij staan er daar in Amersfoort nog grote dingen te gebeuren.

Het ‘wow’-moment

Ik geloof dat ik precies een kwartier op de CeBIT was toen ik mijn ‘wow’-moment beleefde. Ik stond op de Tulip-stand bij PageBlade medewerker Jeffrey (foto), kreeg de EasyBook P7 in mijn handen gedrukt en ging ermee aan de slag. En ik was echt meteen verkocht.

Natuurlijk, ik kende ze al wel. De tablet-pc’s. Maar ik was er tot nu toe niet warm van geworden. De tablet pc’s die ik tot nu toe zag waren over het algemeen best grote apparaten. Daar kwam bij dat ze bij mij heel sterk een beeld opriepen van een apparaat waarmee je een eBook leest met een eenvoudige en voor andere doeleinden zelfs wat onhandige user interface. En jazeker, elektronische herkenning van geschreven teksten was me ook wel bekend. Maar schrijven op het schermpje van je mobiele telefoon is niet altijd een pretje, zeker niet als je het resultaat daarvan – een hele alinea of bij lange teksten liefst nog meer – meteen ook terug wilt zien.

Maar ineens had ik iets in mijn handen waar mijn hart sneller van ging kloppen. De EasyBook P7 is een zogenaamde tablet-pc. Maar meer dan een handzaam boek, is het wat mij betreft vooral een handzaam en handig notitieblokje. Op het scherm kun je net als op papier schrijven en dat gaat gewoon met een pennetje (‘stylus’ in jargon). Waar de gelijkenis met papier nog meer opgaat is in het formaat: gewoon bescheiden. A5 (oftewel de helft van een A4). Dus een formaat dat je wat gemakkelijker meeneemt en openslaat (of in dit geval meer van toepassing: aanzet).

Maar die kleinste EasyBook is ook een hulpmiddel dat gewoon heel bescheiden voor je op tafel kan liggen. Net als een gewone schrijfblok. Dus geen onnatuurlijk pc-scherm dat tijdens een gesprek tussen jou en je gesprekspartner op tafel staat en afstand creeërt, al was het maar omdat je gesprekspartner niet kan zien wat je doet. Nee, gewoon een blokje dat open op tafel ligt en waarin je af en toe wat opschrijft of opzoekt en even aan elkaar kunt laten zien.

De magie van deze kleine tablet-pc

Daar zit voor mij heel sterk de magie van deze device. Het benadert weer zoals we al honderden jaren gewend zijn te werken, lees- en schrijfvormen die niet voor niets op deze manier gegroeid zijn. Schrijven gaat voor veel mensen nou eenmaal sneller en gemakkelijker dan typen. Een gesprek met een klant verloopt nou eenmaal prettiger als er geen notebook met opengeslagen scherm tussen je in staat. Een notitieblokje steek je nou eenmaal gemakkelijker bij je dan je een laptop meeneemt. En thuis op de bank is het veel verleidelijker om even zo’n kleine EasyBook erbij te pakken dan om je met je notebook te installeren.

Tja en dan die handschriftherkenning. Mensen die me wat beter kennen weten hoe slecht mijn handschrift is. Ik schrijf ongelooflijk veel (ook op papier), maar ik heb regelmatig moeite om daarna mijn handschrift te ontcijferen. Dan is het sensationeel om te ervaren dat een apparaat meteen met je handschrift uit de voeten kan. Tot voor kort alleen in het Engels op dit type, maar nu met Windows Vista ook in een Nederlandse versie.

René Vlak (commercieel directeur PaceBlade) demonstreert enkele functies van de EasyBook

Het waren niet de verschillende onderdelen waar ik van onder de indruk was, daar was niks nieuws aan. Nee, het was de combinatie van alle mogelijkheden in combinatie met het ontwerp en de omvang van het apparaat. En dan nog maar te zwijgen over het potentieel van deze toepassing. Het vult in feite een mooi gat op tussen een mobiel en een notebook. Net zoals de notebook in het gat sprong tussen de mobiel en de desktop.

Dit werkt pas efficient, dit is pas intuitief. Het was een heel bijzondere ervaring, het deed me denken aan de eerste keer typen op een elektrische schrijfmachine, aan de eerste keer op een pc met muis een spelletje patience spelen, de eerste keer dat ik op een mobiele telefoon mijn email las (Mijn eerste Pocket PC Phone). Vroeger zouden ze zeggen een “Once in a lifetime” experience, maar in de tijd waarin we nu leven is het tempo van de vernieuwingen wat hoger komen te liggen.

Maar het kan nog beter

Maar de EasyBook P7 kan nog veel beter. Om te beginnen is het geen boek, maar een boek + blok + browser. Je kunt erin lezen, je kunt ermee schrijven en je kunt ermee browsen, e-mailen, chatten en ga zo maar door. Dus graag voor de volgende serie een betere naam. Maar in de volgende versie hoort ook een mobiele telefoonkaart thuis. Werken via Wireless en Bluetooth is mooi, maar onderweg wil je toch echt ook mobiel internet (al kan het nu al wel via een usb-aansluiting). Ik geloof dat ik ‘mijn digitale schrijfblokje’ een kwartier vast heb mogen houden. Veel te kort natuurlijk om alle ins en outs te leren kennen. Maar lang genoeg om te voelen dat ik iets groots in handen had. Wordt vast vervolgd…

En verder…

Verder was er op de CeBIT natuurlijk nog veel meer te zien. Maar liefst 22 hallen (geloof ik) vol met stands. Ik heb ze niet allemaal kunnen bekijken en om eerlijk te zijn sprak veel me ook absoluut niet aan. Zo geloof ik niet dat ik ooit wat bij de firma Eichhoff zal gaan kopen. Ik geloof dat ze trouwens ook niet echt op mij zaten te wachten…

Wat wel even mijn aandacht trok was de mooie eye tracker oplossing van Tobii. Op de site vind je een aantal filmpjes, maar wat je daar niet helemaal ervaart is hoe het is om direct na een opname meteen je eigen oogbewegingen gepresenteerd te krijgen. Die ervaring had ik dus wel via een demo-opstelling ter plekke. Tobii is van oorsprong een Zweeds bedrijf, maar ik liep er natuurlijk weer net NederlanderErik Hooft tegen het lijf.

Het kwam misschien ook omdat het de laatste CeBIT-dag was, maar ik heb me enorm verbaasd over de vele presentaties die gegeven werden zonder dat er ook maar iemand luisterde. Zo was Citrix duidelijk out-of-business…

Je moet er maar tegen kunnen. Dan had dit heerschap tenminste nog twee aandachtige toehoorders…

Interessant daarentegen was weer wat het Institut für Informatik van de Universiteit van het Duitse Augsburg demonstreerde. Ze demonstreerden hoe je de echte wereld kunt uitbreiden met virtuele informatie en objecten. In een proefopstelling zag je hoe een skelet via een soort aanwijsstok (tracking via oplossing van Inoptech)voorzien werd van allerlei organen. Een character sprak vanaf het scherm de leerling toe.

Enigszins in dezelfde sfeer, eveneens met een virtual character was wat Total Immersion demonstreerde. Kijk voor videodemonstraties op hun site (bijvoorbeeld deze video). Hieronder aan de hand van twee foto’s een impressie. Het gaat om software die erg geschikt is voor omroep- en videoproducties (gebruikers zijn onder meer CBS, Walt Disney, FedEx, Procter Gamble, Renault en BMW).

Maar er was natuurlijk nog veel en veel meer te zien. Hans heeft op Hans op Experience een erg uitgebreide coverage van de CeBIT inclusief verhalen over de andere bloggers (Erik van Roekel, Erno Hannink en Pierre Gorissen), die eveneens op de CeBIT te gast waren. Hij heeft zelfs mijn persoonlijke wow-moment beschreven en uitgebreid in foto’s vastgelegd (enkele van zijn foto’s heb ik ook in dit artikel gebruikt)…

Ik wil Hans, René en de andere mensen van Tulip van harte bedanken voor de uitnodiging en de warme ontvangst!