Bloggers countdown

0

- shares

Deel via WhatsApp Desktop

16 reacties

like

bookmark

Frank Janssen van Frankwatching

[[image:koffie.jpg::right:1]]Het was een paar dagen stil, tenminste hier op de blog. Dat had zo zijn reden. De techniek laat het soms even afweten en een mens moet af en toe bijtanken en weer wat dingen op een rijtje krijgen. Toch jammer dat er maar 24 uur in een dag zitten en dat terwijl er nog zoveel leuks te doen is. Ik heb me vanavond voorgenomen om op een luchtige manier weer de draad op te pakken. Want later deze week zit ik weer helemaal volgeboekt met grote evenementen en dat is niet alleen flink genieten maar ook hard werken. En als het nog even meezit is er deze week ook nog een mooie climax.

Mijn artikel over Banking 2.0 van afgelopen zondag maakte heel wat los. Zelfs de grootste Canadese bank mailde me met de vraag of er soms een Engelstalige versie van het artikel beschikbaar was of komt. Ondertussen had ik donderdagmiddag zelf een presentatie over het onderwerp bij een van de grootste Nederlandse banken. Daar had men ook zitten smullen van het artikel en wat het allemaal aan (interne en externe) discussie op gang bracht. Het tempo waarin en de weg waarlangs het bericht de wereld over ging is een verhaal op zich. Eerlijk gezegd loopt mijn hoofd over van de ideeën voor nog meer artikelen. Ik kan er maar niet aan wennen dat er eigenlijk nog zoveel te ontdekken en beschrijven is.

Om mezelf meer tijd te geven om te bloggen (of moet ik zeggen: om op een christelijk tijdstip te bloggen) zou ik binnenkort graag weer een dagje minder willen gaan werken bij mijn werkgever. Ik werk er sinds april vorig jaar vier dagen per week en dat zou dan voortaan drie dagen moeten worden. Ik heb vooral behoefte aan meer tijd om op internet aan research te doen, ik zou graag nog meer events willen bezoeken en ik zou ook heel graag meer tijd willen hebben om aan de discussies op eigen en andermans blog mee te doen. 

Op de dagen dat ik 'gewoon' werk zit mijn leven eigenlijk net wat te vol. Mensen denken vaak dat ik overdag mijn verhalen schrijf of minstens voorbereid, maar dat is dus niet zo. Nee, een werkdag ziet er bij mij heel anders uit, ik ben echt gewoon aan het werk. Onderstaand plaatje van een 'Working Class Blogger' (pdf) geeft daarvan een aardig idee.

[[image:bloggersday.jpg::center:0]]

Opstaan betekent voor een blogger e-mail en statistieken checken. Kijken wie er op bezoek is geweest of een berichtje heeft achtergelaten. Dat 7 uur moet met een ruime marge worden genomen. Soms is het veel vroeger, vrijwel nooit is het later. Na mijn ontbijtje haast ik me naar de trein, onderweg een Metro en Spits meepakkend. Op het perron koppen snellen en dan in de trein (de rit duurt 40 tot 45 minuten) meteen mijn mobiele telefoon (MDA Pro) aan en al wat e-mail beantwoorden. Dat gaat best handig omdat er een volwaardig toetsenbord op dit apparaat zit. Als er nog tijd over is bezoek ik even snel wat favoriete blogs.

Op kantoor is het dan tijd voor het eerste praatje en een eerste kop koffie. Daar word ik dan vrijwel meteen gegrepen door die andere e-mailbox en de hectiek van de projecten waarin ik overdag meedraai. Daarover heb ik trouwens niets te klagen, ik ben op dit moment betrokken bij maar liefst 3 Web 2.0 initiatieven, over een ervan hoor je hier komend weekend meer. En over deze en anderen projecten (incl. natuurlijk de Postzegelblog) vertel ik samen met een collega later dit jaar meer op het Web 2.0 congres van Euroforum.

Tussen de middag probeer ik even snel de belangrijkste berichten uit mijn e-mailbox te beantwoorden, zodat de achterstand niet te groot wordt. Ik schat dat ik – zonder de nieuwsbrieven – toch snel 50 tot 75 e-mailtjes per dag (alleen Frankwatching, dus dan tel ik de e-mail bij mijn werkgever en privé niet mee) krijg. Daar is dus voor een normaal mens sowieso niet doorheen te komen. Het wil maar niet wennen, niet alle e-mails beantwoorden, maar ik heb gewoon geen andere keuze.

In de loop van de dag neemt het aantal telefoontjes toe. Zowel collega's als mensen van buiten het bedrijf weten me te vinden als ze iets willen weten. Bloggers staan bekend om hun grote netwerk en daar maken andere mensen graag gebruik van. En laat ik heel eerlijk zijn, ik vind het ook erg prettig om andere mensen met iets op weg te kunnen helpen. Neem nou die collega van Mediavoorlichting die erg blij was met de how to die ik met weer een andere collega had samengesteld om via RSS (in combinatie met Bloglines en Technorati) op een heel efficiënte manier blogs en andere sociale media te volgen.

[[image:bloggingconsultant.jpg::center:0]]

Een werkdag bestaat voor mij als blogging consultant uit veel praten en slechts weinig achter mijn pc zitten. Aan het einde van de werkdag dan is het meestal nog even de belangrijkste e-mailtjes eruit vissen. Op de terugreis in de trein neem ik vaak nog wat tijd om wat leesvoer (stukken die ik eerder die dag geprint heb) door te nemen. Eenmaal thuisgekomen is het eten en eigenlijk vrijwel meteen daarna kruip ik achter de pc. Tenzij de kinderen er zijn of ik andere afspraken heb. Meestal is dat ook het moment dat ik voor het eerst die dag wat tijd heb om aan research te doen. Zonder tv (maar met radio of Pandora) probeer ik dan om in de loop van de avond tot een artikel te komen. Ondertussen natuurlijk volop ook mijn e-mail scannend en zomogelijk meteen beantwoordend.

Je kunt je misschien voorstellen dat het in zo'n ritme ook gewoon lekker kan zijn om af en toe ook een echt dagje voor jezelf en samen met de mensen om je heen te hebben. Bijna allemaal mensen die ik via de blog heb leren kennen. Jazeker, ik heb inmiddels ook steeds meer (betaalde) presentaties, workshops en reportages van events. En ook daar is af en toe tijd voor nodig. Maar ik ben ook op een punt aanbeland dat ik me niet echt druk maak om wat ik nou financieel allemaal inlever door minder te gaan werken. Ik wil eigenlijk vooral genieten. Genieten van mensen en onderwerpen die me plezier bezorgen, waar ik gelukkig van wordt. Dat is niet inleveren, dat is juist wat extras krijgen. Dag in dag uit.

En dan nu de countdown naar weer zo'n bijzondere week met – zo weet ik nu al – een paar heel bijzondere momenten. Wat kan het leven toch leuk zijn. Go with the flow.