Super-8 films
Als de dag gekomen is dat het merendeel van mijn omgeving iets gebruikt wat ik niet begrijp, waarschuw me dan. Als je kunt sms-en met je wenkbrauwen of als er een beeldtaal komt die voor mij net zo ondoorgrondelijk is als Portugees, als er gedragscodes zijn ontstaan die ik niet eens na uitleg kan begrijpen, laat het me weten.
De eerste #fail is mij inmiddels overkomen. Een tweede smartphone –naast mijn ‘zakelijke’ nummer- is een HTC met Android als besturingssysteem. Nieuwsgierigheid is een eigenschap die tijd kost, het is ook een rechtvaardiging om apparaten aan te schaffen die je niet nodig hebt. Maar ik wou het gewoon weten, hoe het komt dat er zoveel Android-smartphones worden verkocht. Daar moet een verklaring achter zitten, een tijdsgeest, een manier van denken die ik begrijp.
Mijn Android heeft volle internettoegang. 2011 wordt het jaar van het ‘inflection-point’ zoals zo mooi wordt gezegd: dit jaar zullen er meer mobiele apparaten toegang hebben tot het internet dan vaste apparaten zoals pc’s en laptops. Ik heb nu twee apparaten in mijn zak met internet-toegang, een iPhone en een HTC-Android. Om een lang verhaal kort te maken: het lukt me niet, deze telefoon wordt niet mijn vriend. Er zit een manier van denken aan die zijn natuurlijke weg naar mijn denkraam maar niet weet te vinden.
Soms houdt hij er mee op, dan moet de batterij er even uit en in, komt het hatelijke welkomst riedeltje ‘quietly brilliant’ er weer en het is nu zover dat ik mezelf de schuld geef. Icoontjes verdwijnen: mijn fout. Onvoorspelbaar gedrag. Gesprekken die als ether verdampen: het ligt aan mij. We gaan scheiden. Dat kan gebeuren, in het bedrijfsleven zou gesproken worden over een ‘incompatibilite des characteres’.
Was dit nu net een stap te ver voor mij? Of ging het apparaat te ver? De iPad doet het tegendeel, maakt dingen alleen maar makkelijker. Mijn overtuiging is dat de minimale afmeting van een tik-en-lees apparaat wordt bepaald door de relatief onderontwikkkelde beperkingen van de mens: zijn vingers en zijn ogen. Zolang spraakherkenning zo krakkemikkig is als nu zullen we teksten toch echt met onze vingers via een toetsenbord moeten overbrengen.
En ik verwacht niet dat de top-sms-ers van nu op middelbare leeftijd nog steeds jichtloos hun duimen zullen inzetten. Daarnaast, zolang we geen ogen als haviken of mantis-garnalen hebben, blijft het behelpen met een schermpje zo groot als een speelkaart, zoals nu het geval is bij smartphones. ASML kan dan wel chipjes maken zo klein als een zandkorrel, de processorsnelheid kan dan wel iedere anderhalf jaar verdubbelen, de intelligentie van algoritmes kan dan wel superieur zijn aan een deelfunctie van het menselijk brein, zolang wij mensen de gebruikers zijn bepalen wij de spelregels.
Ik lees over de seniorentelefoon. Het is een mobiele telefoon met tien toetsen. Anonieme bronnen beweren dat er een toestel op de markt komt met een klepje. Daarin liggen een grafieten potloodje en een papieren opschrijfboekje. Ik kijk naar De Wereld Draait Door. Filmmaker Johan Kramer maakte een verhaal met een super-8 mm camera en Kodachrome cartridges. De beeldkwaliteit wordt geroemd. Dit gaat niet over pixels, Dit gaat over evenwicht. Balans tussen mens en techniek.
Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.