In de rij voor de iPad
Afgelopen week probeerde ik een iPhone 4 te bestellen. Dit kostte heel veel moeite. Een website die niet om 0800 uur, maar om 0900 uur open ging, en direct weer plat lag. Telefoonnummers die niet te bereiken waren. Een grote puinhoop. Pas ’s avonds kon ik de telefoon bestellen. De wijze waarop stond mij echter zwaar tegen. ‘Overweldigd door het aantal aanvragen’ was de officiële reactie. Dit zou mij niet weer overkomen.
Vandaag heb ook ik er dus aan moeten geloven. Vanochtend vroeg om 6 uur ging mijn wekker. Snel onder de douche, aankleden, en naar beneden spurten. Tweetdeck opengeknald en kijken hoeveel mensen er in de wachtrij stonden voor de Apple store in Den Bosch. Pfff. Gelukkig. Eentje maar. Martijn Snels stond er vanochtend om 6 uur.
Snel in de auto, en op weg naar Den Bosch. Auto parkeren. En met flinke pas doorlopen naar de Apple Store. Ik ben nummer 7. Kan niet fout gaan dus. Straks om 0900 uur ligt er een blinkende iPad op mij te wachten. Maar wacht eens even. Iedereen voor mij gaat 2 stuks kopen. Hoeveel liggen er eigenlijk in de winkel? 70 stuks, volgens een van de andere wachtenden. Uit pure verveling heeft hij de dozen in de kast achter de kassa geteld.
Langzaam aan wordt de rij steeds groter. Het is gezellig. Een waterig zonnetje. En er wordt veel gekletst. Is dit je eerste keer in de rij? Voor velen niet dus. Ook bij de introductie van de iPhone en bij de lancering van het laatste OS stonden ze al vroeg voor de gesloten deur. Het hoort er bij. Het voegt iets toe aan de beleving.
Rond half negen gaat de deur open. Een vriendelijk ogende jongedame. Ze serveert koffie. Voor de diehards die er als eerste stonden. Ik krijg ook! Vlak voor 0900 uur worden er zelfs broodjes geserveerd. De rij is zo’n 100 man groot geworden. Een groot aantal mensen gaat dus teleurgesteld worden.
Om 9 uur mogen we eindelijk naar binnen. Met luid applaus van het personeel worden we ontvangen. Iedereen loopt direct door naar de kassa. Je type doorgeven en afrekenen maar. Ook ik word geholpen. Een iPad en een iPad case verdwijnen in mijn tas. Pinpas er doorheen halen. En weg wezen. Glunderend loop ik met mijn volle tas langs de lange rij wachtenden. Mensen kijken mij lachend aan. Sommigen steken zelfs hun duim omhoog. Goed gedaan!