De werkelijkheid erodeert

Voor twee weken terug was ik samen met mijn zeer gewaardeerde collega’s op  in Los Angeles te vinden. Een van de sessies die bij mij is bijgebleven, naast de sessie van Pixar’s Ed Catmull, is de sessie waarin de medewerkers van Industrial Light & Magic een kijkje in de keuken van Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull wierpen.

In één van de scenes is te zien hoe Indiana Jones en zijn vrienden vanuit een jeep vechten met Russische karikaturen. De auto voert hun rakelings langs een diepe afgrond aan de rand van een jungle. Als kijker zit je op het puntje van je stoel. In werkelijkheid – zo leerden de creatieve breinen van IL&M mij – crosst de auto met een slakkengang over een simpel landweggetje waarbij het nagenoeg onmogelijk is om een dodelijke crash mee te maken. Niks geen afgrond, niks geen jungle dus. Als kijker wordt je genept waar je bij staat.

Nu ben ik als liefhebber van actie en science fiction films wel wat gewend. Bij films als Iron Man, Fantastic Four, The Hulk, Hellboy II spatten de digitale effecten van het doek. (En ja, ik weet het, diepzinnige films zijn niet aan mijn persoontje besteed.) Waarom was ik na het volgen van deze inspirerende sessie dan zo verbaasd? Het complete decor waar Indiana Jones door heen scheurt is digitaal. De jungle, ieder plantje dat beweegt, bladeren die door de wielen van de auto opstuiven, alles is nagebootst en niet van echt te onderscheiden.

En dat zette mij en mijn collega’s tot nadenken. Tijdens het avondeten ontstond een pittige discussie. Over echtheid. Op Siggraph werden namelijk ook diverse tools gedemonstreerd waarmee iedereen met een simpel knippen en plakken tot staat is tot het maken van een eigen film. Kijk maar eens naar de animatiefilm Big Buck Bunny (aanrader!) die slechts door een handjevol mensen is geproduceerd met behulp van de open source tool Blender. Natuurlijk is deze film gemaakt door professionals, maar ook voor de amateurs komt dit binnen nu en enkele jaren binnen handbereik. En wat betekent dit dan wanneer iedereen dit kan?

Aan de ene kant natuurlijk prachtig. Nog meer user generated content. Niet allemaal pareltjes, maar een welkome aanvulling op de informatieberg van het wereld wijde web. Een positief geluid dus. Maar wat als ik nijdig ben op mijn baas en een film in elkaar flans waarbij zijn driedimensionale alterego, die niet van echt te onderscheiden is, allerlei streken uithaalt? En hiermee zijn goede naam door het slijk haal? Nu kan mijn baas natuurlijk zeggen dat mijn filmpje een grote hoax is. Maar wie bepaalt er nu wat echt is of niet?

En gelooft u mij niet? Kijk dan eens naar het filmpje van Emily.

Echt of niet? Het bedrijf Image Metrics heeft een nieuwe technologie gebruikt om dit verbluffende resultaat te bewerkstelligen. Directeur Mike Starkenburg zegt zelfs: “Ninety per cent of the work is convincing people that the eyes are real”. We trappen er dus met open ogen in!

Maar goed, dit is slechts toekomst muziek. Waar staan we dan nu? Vandaag viel mijn oog op een tweet van Forresters Jermiah Owyang  waarin hij wees op een brandjack van AmericanAirlines in Twitter: “We are aware of the “AmericanAir” account on Twitter. This account is not an official communication/conversation effort by American Airlines and we are looking into who set that up.” Een ervaring die inmiddels ook ExonMobile ook rijker is.

Nu vraag ik u. Wat is waar? Hoe kunnen we echt van vals onderscheiden?