Wat de kranten van een treinongeluk in Barendrecht kunnen leren

Gisteravond vond er een treinongeluk plaats in Barendrecht plaats. Twee goederentreinen botsten op elkaar. Een passagierstrein kon een zware crash voorkomen en nog net op tijd stoppen. Spijtig genoeg viel er een dode, een machinist van de goederentrein.

Op het moment dat het ongeluk gebeurde zat ik in de lobby van mijn hotel te nippen aan een glas bier. Via de applicatie BreakingNewsOnline werd ik om 23:36 uur geattendeerd op het ongeluk. “Two freight trains and a passenger train have been involved in a collision near Barendrecht, the Netherlands.” Via mijn iPhone trachtte ik direct online diverse kranten te raadplegen, maar die leverden het nieuws nog niet.

Via Twitter kwam ik tenslotte op het account van @Dim terecht. Hij woont 100 meter van het ongeluk af. Zijn “vriendin liep net buiten toen het gebeurde. Knal en vuurbal, onderdelen door de lucht heen”. Via zijn Twitter account kon ik precies volgen wat er zich voor zijn deur afspeelde. Na zijn allereerste bericht over het ongeluk “Twee treinen op elkaar gebotst…..100 meter van mijn huis” (22:55), kwam de Telegraaf (23:02) met het nieuws naar buiten.

Het verhaal van de Telegraaf ontwikkelde zich langzaam. Mondjesmaat werd dezelfde internetpagina voortdurend aangevuld. Terwijl ik via @Dim realtime informatie verkreeg. @Dim zette zelfs foto’s en filmpjes op Mobypicture. Naar een van zijn filmpjes werd vervolgens door de NOS gelinkt, onder de vermelding dat de video was gemaakt door een passagier uit de internationale trein. #FAIL.

Via Twitter (00:36) las ik vervolgens dat een van machinisten was overleden. Dit nieuws werd vervolgens door BreakingNewsOnline (00:46) bevestigd. Uiteindelijk stond dit bericht ook op Teletekst. Rond dezelfde tijd paste ook de Telegraaf haar eerdere berichtgeving aan.

Wederom hadden BreakingNewsOnline en Twitter de traditionele media verslagen. Het deed mij echter nog iets anders inzien. Nieuws ontwikkelt zich. Een verhaal is niet in een keer duidelijk. Er gaat tijd voorbij, waarin gebeurtenissen elkaar opvolgen. Eerst dit, dan dat. Feit na feit.

Als deelnemer aan het realtime web ben ik eigenlijk niets anders gewend. in blogs, Friendfeed en Twitter staan de meest nieuwe berichten bovenaan. Chronologisch. Een medium als de Telegraaf doet dit niet. Ze maken een enkel bericht en dit bericht passen en vullen ze voortdurend aan. In deze vorm van berichtgeving is niet te achterhalen wanneer wat is gebeurd. Bij deze vorm van berichtgeving haak ik af. Nieuws moet bij mij seconde na seconde naar binnen stromen. Ik wil mij laten onderdompelen in de rivier van informatie. Ik wil meemaken wat er gebeurt. Er als het ware virtueel bij zijn.

Ik heb zo het idee dat kranten dit nog niet inzien. De wereld bevindt zich in een transitiefase, we gaan over van analoog naar digitaal, van atomen naar bits. Dit nieuwe tijdperk vereist een andere manier van denken, een andere manier van bedrijfsvoering. Deze gedachtegang kan de krantenindustrie redden. Anders zijn ze ten dode opgeschreven. Kranten moeten het sociale en het realtime web omarmen. Ik refereer nog maar eens naar een quote die ik al eerder neertikte: “The real-time feedback loop changes the conversation in important ways, by harnessing a group of minds that can inject themselves immediately and swarm around an idea or a debate and help move it to some hybrid consensus.”