Horen, zien en zwijgen

Op zich was het wel bemoedigend om te lezen dat 86% van de ondervraagden enthousiast waren over het nieuwe internet. Uit een onderzoek bleek dat internet 2.0 vooral interessant zou kunnen zijn om kennis te delen met elkaar. Het was een onderzoek dat door KPMG en de Economist Intelligence Unit was gehouden onder 472 leidinggevenden.

Maar die enthousiaste managers gaan er voorlopig niets mee doen. In hetzelfde onderzoek geeft de helft van de ondervraagden te kennen niet te weten hoe het dan moet.

Opmerkelijk. We zijn ervan overtuigd dat we het internet heel goed kunnen gebruiken, maar morgen is er nog een dag. Het zal onze tijd wel duren. We hebben jaren zonder gekund, daar kan er nog wel eentje bij. Haastige spoed is zelden goed. En zo dompelen we ons onder in het moeras van angst en onwetendheid.

Stel, er verschijnt een bepaald onprettig bericht over je als opening van de Telegraaf. Vrijdag 4 januari jongstleden: ‘Bank voor rijken in opspraak’. Vette woorden in vette letters. Het gaat over Rabo-dochter Schretlen. Even later wordt er zelfs gesproken over de ‘superrijken’, die een gewiekste constructie zouden hebben bedacht waardoor ze nog rijker werden en de fiscus armer.

Binnen een half uur hebben Radio 1 en BNN het bericht overgenomen en weet dus heel filerijdend Nederland wat er aan de hand is. Dan kun je als Schretlen twee dingen doen: niets (we zouden immers niet weten hoe dat moet en het is vakantie) of iets. Eén zekerheid heb je tegenwoordig: als nieuwsgierigen willen weten wat jij ervan vindt dan is er maar één ontmoetingsplaats: je website. Daar krijgt het op wederhoor beluste kijkerspubliek als welkomstboodschap te lezen: Schretlen & Co, Verrijk Mij, Verrijk mijn vermogen, Verrijk mijn leven.

Als je heel goed zoekt, vindt je één persbericht. Het artikel in de Telegraaf is onvolledig en onjuist, de oorzaak komt uit een ver verleden. We zien de uitslag van het onderzoek met vertrouwen tegemoet. Stop. Hoe ver was dat verleden? Wat is er onvolledig? De boodschap laat vooral veel vragen achter.

Dom dom dom. Als je geschoren wordt, moet je vooral niet stilzitten, dat is oud denken. Als ze in de kapperszaak over je praten, moet je vooral gaan meepraten. Wees de regisseur van de discussie die over jezelf gaat. En dat kan juist zo mooi met die nieuwe internetmogelijkheden, op je eigen website bijvoorbeeld.

Ander voorbeeld. RVS heeft heel mooie tv-commercials. Een vliegend poppetje met paraplu. Met vooral een mooie gezongen nummer eronder, Come wonder with me. Zo mooi dat er grote belangstelling is om het nummer te downloaden.

RVS heeft wat in handen, maar ze verknallen de marketingkans op een spectaculaire manier. Als je naar de RVS-site gaat, is er inderdaad de mogelijkheid om snel naar de pagina met het nummer te gaan. Daar mag je een minuutje luisteren. Wil je het hele nummer hebben, dan zul je het moeten kopen. Kost € 1,45. Maar daarmee ben je er niet. Als je naar de kassa gaat, en je betaalt veilig met iDeal, dan komt er nog eens 65 cent bij, in totaal ruim twee euro. Niet doen dus, ga naar iTunes, dan ben je klaar voor 99 cent.

Dom dom dom. Krijgt RVS eindelijk mensen op zijn site, worden ze er overtuigend weer vanaf gejaagd. Niemand bij RVS weet wie er op bezoek is geweest. Stel een paar vraagjes, of je de nieuwsbrief mag versturen, en als beloning krijg je het liedje.

Natuurlijk, RVS moet wat rechten afdragen. Maar wat heeft die hele commercial gekost? Laat duizenden het liedje downloaden. Overal in de straten wordt het gezongen, studenten gaan in smoking en met paraplu’s het nummer neuriënd van de hoge duikplank af. Heel Nederland denkt heel even aan RVS.

En ze leefden nog lang en gelukkig, Schretlen en RVS. De wereld mag dan wel doordraaien, het zal hun niet overkomen.

Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.