Vergeet het recht om vergeten te worden

Column – “En als ik doodga, huil maar niet. Ik ben niet echt dood moet je weten. ’t Is het verlangen dat ik achterliet, dood ben ik pas als jij dat bent vergeten, dood ben ik pas als jij mij bent vergeten,” zingt Bram Vermeulen (overleden 2004) in Testament.

Prachtlied. Het wordt veel gebruikt in herdenkingsbijeenkomsten. Een mens leeft (voort) zolang we nog aan hem of haar denken. Dood is iemand pas als hij of zij is vergeten.

Het recht om vergeten te worden

In mei 2014 kreeg Costeja González uiteindelijk gelijk van het Europese Hof van Justitie. De Spanjaard was al sinds 2010 bezig om verwijzingen op Google naar krantenartikelen te verwijderen. González vond het vervelend dat hij nog steeds gekoppeld was aan krantenartikelen uit 1998 waarin zijn naam werd genoemd in verband met schulden aan de sociale dienst. González had aan al zijn verplichtingen voldaan en vond dat de artikelen alle relevantie hadden verloren. Sindsdien is Google verplicht om serieus te reageren op verzoeken van burgers en bedrijven die niet meer verbonden willen worden met compromitterende bronnen. In de wandelgangen wordt dit het ‘recht om vergeten te worden’ genoemd. Met Google als rechter.

Google is de arts die het euthanasieverzoek beoordeelt.

Combineer dit recht om vergeten te worden met Bram Vermeulen’s regel dat je dood bent als je bent vergeten. Google is dan de opperrechter die wikt en beschikt over leven en dood. Wil je vergeten worden, wil je dood dus? Ga dan bij Google op audiëntie. Vul de benodigde formulieren in en leg uit. Google is de arts die het euthanasieverzoek beoordeelt.

280.000 verzoeken

Sinds mei vorig jaar zijn er bij Google 280.000 formulieren ingediend, met daarin het verzoek om meer dan een miljoen verwijzingen naar pagina’s op het internet onklaar te maken. Van deze aanvragen is 95% afkomstig van gewone burgers, en dus niet van politici, bedrijven of publieke figuren. Sommige verzoeken komen van moordenaars, verkrachters en terroristen die niet willen dat bij het zoeken naar hun naam direct de veroordelingen van vroeger naar voren komen. Het levert immers stroeve reacties op bij de sollicitatiegesprekken die ze in het kader van hun beloofde re-integratie moeten voeren. Ongeveer de helft van alle euthanasieverzoeken die Google ontving, is gehonoreerd.

Vergeet het maar

De KPMG-partner die het conflict met zijn aannemer uit de Google-boeken wilde krijgen had pech; verzoek niet ingewilligd wegens gebrek aan relevantie. Mooie paradox: de man wil vergeten worden, levert een verzoek in, de afwijzing wordt gepubliceerd op Google en sindsdien weet iedereen weer dat het om EvH uit Naarden ging. Zoek – op Google natuurlijk – op de woorden ‘KPMG, partner, conflict en aannemer’ en je krijgt het verhaal weer opgedist.

Over een paar jaar worden verzoeken verwacht van Jappe Claes (ex-docent theaterschool Amsterdam met opmerkelijk veel aandacht voor vrouwelijke studenten) en hare koninklijke hoogheid – Her Royal Heilness, zoals Sun op z’n Suns woordspeelde – Queen Elisabeth (wegens het op 6-jarige leeftijd oefenen van de nazigroet). Ook al worden ze ingewilligd, de publicaties en filmpjes zullen altijd blijven opduiken.

Vergeet het maar, dat recht om vergeten te worden. Dat gaat nooit lukken. Dat is het mooie van internet. Niemand gaat er meer dood, Bram Vermeulen al helemaal niet. De mens is onsterfelijk geworden.

Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.

Afbeeldingen met dank aan Fotolia.