PINC 10: People, Ideas, Nature & Creativity

Het was dinsdag en de zon scheen die ochtend in Zeist. Ik was te vroeg – als je rekening houdt met files blijven ze weg – en ik wilde een kopje thee op een terras. ‘We zijn pas om 9 uur open‘, zei een schoonmaakster. ‘Maar mag ik dan misschien even aan een tafeltje zitten?’ En toen kwam de waardin. ‘Geen sprake van‘, snauwde ze, ‘als we daar aan beginnen gaat iedereen op het terras zitten.’

En zo was het maar net.

Het was niet de enige opmerkelijke ervaring van die dag. Er zouden er nog vele volgen. Het was de dag van PINC 10, het tiende congres, waarbij 18 sprekers langskomen. Wat de sprekers bindt is dat ze een bijzondere prestatie hebben geleverd en hiervan willen getuigen. Als het maar inspirerend is.

Over de man die stenen balanceert. Leg twee grillig gevormde stenen op elkaar, zodanig dat ze in evenwicht blijven. Het mooiste evenwicht is zichtbaar wanneer de onderste steen blijft liggen omdát er een steen op ligt.

Over de regisseur van ‘Man bijt hond‘ die zei dat in ieder mens een roman verborgen is, en dat de deuren voor hem opengaan, van China tot Tiendeveen.

Over de studenten die bedachten dat hun land Estonia er zoveel beter uit zou zien als alle openbare vuilstortplaatsen zouden zijn geruimd. Ze mailden en praatten en schreven en twitterden en lobbyden dat het een lieve lust was en zo gebeurde het dat op 3 mei 2008 meer dan 50.000 Estoniërs hun huizen uitkwamen en het land opruimden. Een half jaar later gebeurde iets vergelijkbaars in Litouwen, en in april dit jaar kreeg Letland een grote beurt.

Over de grafisch ontwerper Rogier Wieland, die animaties maakt door op een ambachtelijke manier met schaar, karton en Photoshop te werken.

Over de ‘augmented-reality’ tovenaar; zijn werkelijkheid was een andere dan die van de zaal. Pagina’s in tijdschriften gingen opeens leven, advertenties gingen praten en een foto op papier werd een film. De verwarring was groot, eigenlijk wist niemand of de tovenaar wel geweest was.

Over de verhalenschrijver die door menig uitgever werd afgewimpeld; zijn e-book werd niet veel later in 12.000-voud opgepikt door lezers. Amazon vroeg of ze hem mochten verkopen. De oude uitgevers zijn ook maar mensen van vlees en bloed, tenslotte. Die middag hoorde ik de baas van de Libris Literatuurprijs nog aankondigen dat in 2010 alleen boeken die via het ‘oude’ uitgeverscircuit worden gedistribueerd in aanmerking komen voor een nominatie. Stel je voor dat er een wild boek in de smaak valt.

‘Geen sprake van. Als we daar aan beginnen gaat iedereen schrijven‘, hoorde ik de uitgever denken.

En zo werd het een verwarrende maar o zo verlichtende dag.

Dit artikel is ook verschenen in Het Financieele Dagblad.