Eén zoekopdracht kost 7 gram CO2

Het ongewone gewoon gaan vinden. Gewend raken aan iets wat bijzonder is. Dat geldt vandaag niet voor de zon. Na dagen koude wind, wolken en regen schijnt de zon weer in Aix en Provence. Het is lunchtijd, het terras van Les Deux Garçons zit meteen mudjevol -veel oesters op de tafels- en binnen is het bijna leeg. De ruimte daar hangt vol met spiegels en in de hoek zit één meneer. Met bruin tweed colbert en Le Monde.

In de hoek schuin tegenover hem tik ik dit verhaal, en zal het opsturen. Hoe vervuilend is het versturen van een e-mail eigenlijk? Maakt het daarbij uit of ik een bericht uit Frankrijk stuur of uit Nederland?

In een Frans weekblad lees ik dat internet een van de grootste energieverbruikers op de aarde is geworden, het zou inmiddels goed zijn voor 5% van het wereldwijde energieverbruik. Iedere zoekopdracht aan Google kost naar schatting 7 gram CO2. Bestanden downloaden is nog veel vervuilender. ‘Even’ de krant lezen is schadelijk, zegt het artikel.

Ik ben van plan nog wat interviews van NPS-Kunststof te zetten op mijn iPod, voor de terugreis naar Nederland. Is dat wel verantwoord? Frans onderzoek toont aan dat in 60% van de Franse huishoudens meer dan zes schermen aanwezig zijn. Het is allemaal volstrekt gewoon, en niemand verbaast zich er meer over.

Een uurtje geleden zat ik aan een tafeltje op straat, café noir, ook in het zonnetje, Rue Espariat hoek Rue de la Masse. Naast mij zat een au-pair meisje, met een kind van, ik schat, acht jaar oud. Het kind haalde een klein spelcomputertje uit haar tasje, en speelde ermee, ze deelde het scherm met de au pair. Oh, regarde là, la moustache (snor). De mobiele telefoon -de fransen zeggen portable, veel logischer- van de au pair ging, ze speelde met het kind en praatte met de beller, simultaan.

Het is de gewoonste zaak. Wij mensen zijn niet downwards compatible, zoals het in de technologie heet. We kunnen wel trappen op, maar niet meer af. Een eenmaal bereikte trede van gemak en gewenning is de begane grond geworden.

Wall Street Journal meldt dat beloningen in de financiële wereld weer back on track beginnen te komen. Er wordt weer gezondigd, Goldman Sachs voorop, ook al hielden ze de handjes op toen er steun werd aangeboden. Anders loopt het human capital weg, zo is de redenering.

Eventjes, heel eventjes, dachten we dat de beloningen de laatste jaren bijzonder waren, maar het is niet meer zo. De beloningen van vorig jaar zijn het startpunt van nu. Ook de Volkskrant meldde deze week het herstel van de basissalarissen in de Londense City. Het zijn allemaal ski-wandelaars met vellen onder hun ski’s. De haren van deze vellen staan een bepaalde kant op: het glijdt makkelijk de berg op, maar bergafwaarts wordt er grote weerstand geboden.

Terug in les Deux Garçons. Wil het verhaaltje versturen. Geen Wifi hier. Godverdegodver. Wat een achterlijke tent. Sinds 1792, dat dan weer wel.

Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.