Het warme netwerk moet altijd gevoed worden

Het zijn warme tijden. Het netwerk gloeit. Je mag domweg niet te veel stroom door een kabel laten lopen, want dan raakt hij verhit en komt er kortsluiting.

Als het netwerk er is, moet je het gebruiken

Prins in lawine en buiten bewustzijn, Nederlandse professor was toch in de buurt, is vriend van het koningshuis, informeert bij dienstdoende neurochirurg, zijn pennevrouw is journalist en schrijft dus alles op –als het netwerk er is moet je het gebruiken, dat is blijkbaar geen keuze-, het komt in de krant, de lezers verontwaardigd, de pennevrouw komt bij DWDD, de bestoppelbaarde professor bij Pauw en Witteman, de hoofdredacteur even later ook, hij benadrukt de integere afwegingen die op de redactie hebben bespeeld.

Een Oostenrijkse neurochirurg vertelt vervolgens dat hij heel andere herinneringen heeft aan de ontmoeting en komt met deze ontboezeming in alle journaals. Op een veelgelezen weblog wordt ervoor gepleit om de pennevrouw in DWDD bij haar kralenketting over de tafel te trekken en haar “samen met de pitbull van Medisch Contact, genadeloos in haar nekplooi te neuken”. Het kan maar gezegd worden, het netwerk moet vol en alles mag. De hele wereld is inmiddels op de hoogte, behalve de prins.

Het netwerk voeden

Er zijn heel veel camera’s opgehangen in de afdeling van de spoedeisende hulp in het universitaire ziekenhuis. Het netwerk is er immers, dan moet je het ook voeden, met beelden en geluiden. Iedereen snapt dat het niet in de haak is, behalve de directie van de VU. Meneer Bonjer en Mulder van de VU hakkelen zich door Nieuwsuur. De uitzending van “Tussen leven en dood” komt vervroegd op de televisie, om meer begrip te krijgen voor de integere bedoelingen. Hierover wordt ook weer gepraat. Op het nieuws verschijnt het bericht dat schrijver Giphart de witte jas (“stagiaire”), die hij droeg omdat hij bij hetzelfde VUmc materiaal aan het verzamelen was, moet inleveren. Er wordt veel over getwitterd.

De sterke professor

Een columniste vindt in Buitenhof dat onfatsoenlijke journalisten eigenlijk geweerd zouden moeten worden van het binnenhof. Ze pleit voor een meer integere benadering van de policitus. Een journalist trekt de schoen aan die hem past en gaat verhaal halen bij de columniste thuis. Haar man doet open en die is niet alleen haar man, maar ook nog eens heel groot en sterk en hoogleraar rechtsfilosofie. Hij wil het filmen stoppen, maar het netwerk moet wel gevoed worden, dus het filmen gaat door. Er wordt wat geravot en beloofd (“je gaat in de plomp de volgende keer”) en een dag later is er een klacht ingediend door de journalist. Je mag alles zeggen, maar nergens aankomen. De sterke professor zit met zijn columnistenvrouw bij Pauw en Witteman. Het is druk op Facebook.

Het is in dezelfde week dat ‘The Artist’ er met vijf Oscars vandoor gaat. Het is een zwart-witfilm, en er wordt geen woord in gesproken. Nou ja, twee woorden, “With pleasure”. Het wordt een stomme film genoemd. The Artist is een antwoord op de verhitting van het netwerk. Hoop ik. Het netwerk mag oneindig veel stommer worden. Hoe stommer, hoe beter.

Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.