Sharing economy trend: meer dan alleen elkaars spullen delen

De sharing economy wordt ook wel de shared economy of the collaborative economy genoemd. In de sharing economy draait het om duurzaam om gaan met spullen. Enerzijds om ervoor te zorgen dat ze niet 50% van de tijd ongebruikt blijven. Anderzijds ook om ervoor te voorkomen dat iemand anders hetzelfde koopt en hem ook maar voor de helft van de tijd gebruikt. Hoe komt het dat deze trend zo groot wordt?

De sharing economy gaat verder dan alleen elkaars spullen delen. Er zit een verdienmodel achter en op deze manier delen we de kosten of de opbrengsten voor het gebruik, het creëren of zelfs het produceren van onze spullen.

Van houten kist tot massacommunicatie

Vroeger was degene die de producten verbouwde op zijn land ook zijn eigen marketeer. Hij nam zijn producten mee naar de regionale streekmarkt en ging prees ze aan bij alle mensen die langs zijn kraam liepen. Langzamerhand was een paar aardappelen verbouwen alleen niet meer genoeg. De bevolking werd groter en daarmee werd ook de vraag groter. Massaproductie zorgde ervoor dat er een aantal grote fabrikanten kwamen die producten op grote schaal konden produceren. Zij wilden hun producten slijten aan de grote massa en maakten gebruik van massacommunicatie om hun producten aan te  prijzen.

De marketinggedachte ontstond

Toen deze fabrikanten door de techniek ingehaald werden, kwamen er meer spelers op de markt. Massaproductie was niet alleen voor een paar organisaties weggelegd. Techniek werd toegankelijker en goedkoper en de verschillende spelers in de markt moesten zich van elkaar onderscheiden. De marketinggedachte ontstond. Marketeers gingen zich verplaatsen in de gedachtewereld van de consument en probeerden hun producten met een aangepaste boodschap te verkopen. Langzamerhand verdween de grijze massa en kregen de consument een gezicht. Het bleek niet één homogene groep, maar het waren allemaal kleinere subgroepen die allemaal behoefte hadden aan een andere boodschap.

Van consumenten tot producent

Tegenwoordig willen we helemaal niet meer aannemen wat merken ons vertellen. Wij willen informatie bij hen halen, als we daar behoefte aan hebben. Als we willen weten hoe andere gebruikers het gebruik van het product hebben ervaren, dan gaan we niet meer naar het merk toe, maar we vragen het veel liever direct aan andere gebruikers. Want hen vertrouwen we.

Nog een stapje verder

De sharing economy gaat weer een stapje verder. In de sharing economy worden we namelijk zelf ook weer aanbieder van onze producten. De trend is erop gericht dat we veel producten een groot gedeelte van onze tijd niet gebruiken. Sommige mensen gebruiken hun auto alleen in het weekend en bij andere staat het merendeel van de tijd de helft van het huis leeg omdat de kinderen uitgevlogen zijn. Deze producten bieden we tegen vergoeding aan en samen maken we gebruik van elkaars producten. Waarom is deze trend zo groot aan het worden? Volgens mij zijn er een aantal ontwikkelingen die hieraan bijgedragen hebben.

Technologie wordt naar een hoger niveau getild

Technologie is niet alleen voor veel meer mensen toegankelijk geworden. Technologie wordt vaak door deze mensen tot een hoger niveau getild. Grote organisaties zijn vaak log en Research & Development staat met de huidige economische druk niet altijd even hoog op de agenda. ZZP’ers zijn veel wendbaarder, hebben de flexibiliteit om zich nieuwe technieken snel eigen te maken en durven ook veel meer met techniek te experimenteren.

Initiatieven die door consumenten opgezet worden zoals bijvoorbeeld Airbnb (een online service waar mensen hun eigen huis te huur aan kunnen bieden aan de community) zijn daar voorbeelden van. De kracht van Airbnb zit mede in het gemak van de dienst. Zowel de website als de apps zorgen ervoor dat je niet alleen snel je woning te huur aan kan bieden. Ook het zoeken en huren van een woning is zo gedaan en de rating die zowel geldt voor de huurder als de verhuurder is simpel maar effectief.

We worden steeds kritischer: sustainability

We worden als consument steeds kritischer. Er wordt veel informatie op ons afgestuurd maar we willen nog meer weten. We laten ons niet meer met een kluitje het riet insturen. Merken hebben er vaak belang bij dat we zoveel mogelijk afnemen, ondanks dat we misschien al genoeg hebben. Vroeger, toen de marketingfunctie nog echt bij hen lag, namen we dit misschien nog van hen aan.

Tegenwoordig maken we zelf onze keuzes en zien we dat we misschien wel veel meer verspillen dan nodig is. Sustainability is niet meer de marketingterm die bedacht is door organisaties. Het is een term die we ons steeds meer eigen maken en die we zelf lading geven. Door bijvoorbeeld jouw spullen die je maar de heel af en toe gebruikt te delen met anderen.

Crisis: op zoek naar alternatieve manieren om geld te verdienen

Daar heb je de crisis weer, zul je denken. Maar de crisis, of in ieder geval de schaarste, draagt wel degelijk bij aan deze trend. Mensen die thuis zitten omdat ze geen werk hebben of gezinnen die minder uit te geven hebben omdat veel zaken duurder geworden zijn. Ze gaan op zoek naar alternatieve manieren om geld te verdienen. Als de sharing economy alleen zou draaien om het uitlenen van spullen aan elkaar dan zouden we het de sharing society noemen. Er wordt dan geen geld verdiend.

Deze trend wordt juist groot doordat we geld betalen en dus geld verdienen. Het betalen van geld voor het lenen van producten zorgt ervoor dat mensen hun producten eerder te huur aanbieden. Omdat we er geld voor moeten betalen, verwachten we dat de kwaliteit ook in verhouding staat tot het bedrag dat we betalen en daarmee houden we de kwaliteit in stand. Omdat we geld betalen en geld verdienen hebben we er allebei belang bij dat we op de juiste manier met de producten om gaan. Als er geen crisis was geweest, dan had de marktwerking niet bijgedragen aan deze ontwikkeling en was de sharing economy nooit zo groot geworden als dat het nu is. En zelfs nu staat het nog in de kinderschoenen.

Rewear

Er zijn veel voorbeelden te noemen van nieuwe organisaties die in deze trend gesprongen zijn, waarvan Airbnb misschien wel de meest bekende is. In Nederland ontstaan er ook verschillende initiatieven. Zoals het bedrijf Rewear. Deze startup is opgericht door vier onderneemsters: Martine de Ridder, Marloes Pomp, Pauline Breeuwsma en Georgia Kyriakopoulos.

Rewear is als Airbnb voor je kledingkast. Je kiest zelf welke kledingstukken je aan wilt bieden en maakt foto’s van deze kledingstukken om ze vervolgens aan te bieden via de website. Elke maand kun je een nieuwe box vol kleding shoppen in een kledingkast van iemand anders voor een vast bedrag per maand. Na een maand stuur je de box weer terug of je stuurt hem door naar de volgende geïnteresseerde. In dit filmpje leggen ze het zelf uit.

Renttherunway

Eén van de dames raakte geïnspireerd tijdens haar trip naar Amerika waar zij het populaire Renttherunway leerde kennen: een plek waar je dure designerjurken kunt huren voor een fractie van de verkoopprijs. Inmiddels timmert dit team van vier dames hard aan de weg en beginnen ze binnenkort met het testen van hun kledingkast-zonder-einde-concept.

Met de komst van de sharing economy is de cirkel weer rond. We staan als het ware weer op houten kistjes op de markt en prijzen zelf onze eigen producten aan. Van mens tot mens. Maar zullen de grote multinationals ook nu weer op de loer liggen, of is dit een trend die zij niet zullen kunnen adopteren?

Foto intro met dank aan Fotolia