Slijterijmeisje: je netwerk als geldschieter

De een heeft geld over, de ander heeft geld te kort. Dan ligt het voor de hand dat de een aan de ander wat geeft en daar een vergoeding voor vraagt, rente. Je moet elkaar vinden en vertrouwen. Om dat makkelijker te maken kwamen er ooit banken, die geldgevers verbonden aan geldzoekers. Het ging mis toen de banken zelf ook geldzoekers werden, en toen het onderpand van de leners steeds minder waard werd.

Toen het internet kwam lag het voor de hand dat er een marktplaats voor geld zou ontstaan. Peer to peer lending, heette het. Let’s cut out the middlemen. Vanaf 2006 kwamen er partijen als bijvoorbeeld Zopa, Prosper, Lending Club en P2P-Kredite. Naast de banken ontstond er een nieuwe tussenlaag. Met overigens een bescheiden invloed.

Beroep doen op je vrienden

Een paar jaar verder. Iemand die een beetje actief is op internet heeft een paar honderd vrienden en volgers, dan ben je een bescheiden speler. Bij de grotere heb je het al snel over meer dan tienduizend. En één stap dieper in het netwerk (de vrienden van de vrienden) zijn het er heel veel. Als je geld nodig hebt in een tijd dat de huizen – en de leenmarkt zijn vastgelopen in het zompige karrenspoor van de recessie – dan zou je dus kunnen proberen om rechtstreeks een beroep te doen op je vrienden of je klanten. Dat is wat Petra de Boevere deed, een paar maanden geleden, ook wel bekend als het slijterijmeisje. Ze heeft een slijterij in Breskens en wil deze verplaatsen naar Sluis. Geschatte kosten: een ton.

Met de banken had ze in het verleden slechte ervaringen. Ze rekenden altijd te veel geld voor hun beoordelings-onderzoek zodat Petra uiteindelijk altijd ‘de houten vloer moest schrappen’. Daarnaast hadden ze geen flauw benul van het ondernemerschap van het slijterijmeisje – ze speelt een opmerkelijke rol op social media met haar meer dan twaalfduizend volgers – waardoor alle KPI-meters bij de bank raar uitsloegen. Oude normen worden losgelaten op nieuwe werelden, en dat werkt nu eenmaal niet. De feiten. In vier maanden haalde het slijterijmeisje de gezochte ton op, honderd klanten gaven € 1.000. In ruil hiervoor krijgen ze kadobonnen ter waarde van € 1.200, te besteden in de slijterij vanaf over een jaar. In de tussentijd krijgen ze een VIP-pasje waarmee met korting drank gekocht kan worden. Het slijterijmeisje drukt haar eigen geld en koopt omzet in de toekomst. “De mensen betalen om klant te worden, vind je het niet geweldig?”. De nieuwe winkel in Sluis gaat volgende week open.

Van alle markten thuis

Voeg je klantnetwerk bij je familie, je Facebookvrienden en je Twittervolgers. Daar zitten vast bakkers tussen, loodgieters, artsen, vroedvrouwen, advocaten, rietdekkers, geldschieters, melkmannen, boeren, aansprekers, brandewijn tappers, schoenlappers, boekhouders, bordeelhouders en zadelmakers. Iedereen ruilt zijn diensten met elkaar. Letterlijk, van alle markten thuis. Het slijterijmeisje verbond de diensten van de brandewijn tapper aan die van de drinkende geldvoorschieter. Een micro-kosmos werd gebouwd, met eigen waardepapieren, en aan de grote lange tafel in Sluis worden de meest mooie nieuwe combinaties gelegd. En niemand merkte meer dat de polder langzaam onderstroomde.

Deze column werd eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.