Gratis koffie, dynamic pricing, Bullsh!t personas & Al Gore [SXSW]

Wat zou er gebeuren als de hele wereld met dezelfde Starbuckscard koffie zou kunnen kopen? In de zomer van 2011 heeft Jonathan Stark internationale aandacht getrokken door het uit te proberen. “Join Jonathan for a behind the scenes look at how it worked, what actually happened, and the long term implications of an experiment in radical sharing of physical goods using digital currency on mobile phones.” Dat deden we.

het screenshot van Stark’s account

Starbucks biedt een loyalty programma (lees: kaart) waarmee je koffie kan kopen. Het werkt als volgt: Je haalt de kaart bij Starbucks, laadt hem op met bijvoorbeeld 20 dollar, registreert de kaart thuis online op Starbucks.com, download de Starbucks app, linkt je kaartgegevens aan de app en vanaf dat moment kan je betalen met je mobiele app bij elke Starbucks. Het voordeel? Dat je alleen voor het opladen een fee aan de creditcard maatschappij afdraagt, en niet bij elke betaling. Bij koffie (klein bedrag, veel aankopen) kan dat percentueel en absoluut immers aardig oplopen.

Op 14 juli postte Jonathan zijn persoonlijke kaart op zijn blog met zo’n duizend bezoekers per dag. Als experiment. Zo’n vijfentwintig man nam de code over, en kon vanaf dat moment met deze gezamenlijke kaart betalen. De dag erna was de kaart leeg, wat hem leerde dat het technisch werkte. Maar een half uur later stond er opeens weer geld op, terwijl hij zelf niet bijgeladen had. Dat had iemand anders gedaan, via de app. En dat begon vaker te gebeuren. Op dat moment begon Jonathan mails te ontvangen van mensen die wilden weten wat het saldo op de kaart was als ze in de Starbucks stonden. Het snel – want anders heeft het geen zin – beantwoorden van die mails werd teveel werk.

Dus schreef Jonathan een scriptje dat de balans uitlas, en bij veranderingen het saldo tweette via @jonathanscard. Zo kon iedereen in Starbucks kijken of er nog saldo op stond. Met een link naar zijn blog met daarop nog steeds de kaartgegevens. Toen ging Twitter helemaal los. Mensen blogden erover, het stond op Techcrunch, Time, Guardian, nationale televisie en meer. In die dagen was een saldo van dertig dollar binnen minuut weg, en kon er evengoed een minuut later weer honderd dollar opstaan. In de Starbucks kon je daardoor dus soms wel, en soms niet betalen. ‘Just try again’, zei de caissière dan.

Mensen dachten op een zeker moment dat hij het geld er zelf af haalde en naar zijn eigen rekening sluisde, iemand anders probeerde de kaart te verkopen, en Jonathan werd ervan beschuldigd dat het hele concept een campagne van Starbucks was. Als je zoekt op  ‘lying corporate stooge‘ op Google, staat hij nog steeds bovenaan. Stark schreef er een genuanceerde reactie over op Facebook.

Dat was ongeveer het moment dat Starbucks de kaart terugtrok en het account ophief. Dat bericht staat nog steeds op zijn blog: ‘today we lost our barcode, but of course, we never really needed it in the first place.’ Wat we ervan leren? Dat er onverwachte partijen en systemen verschijnen op het gebied van payment. Dit was een experiment, maar bewijst op een onverwachte manier wel de keynote van Priebatsch van gisteren.

Is That Your Final Offer? Mobile Dynamic Pricing

In 1845 liepen mensen de winkel in en de prijs werd toen en daar besloten. Meer recent hebben we gezien dat – met onder andere vliegtickets – prijzen fluctueren op basis van de vraag. Nu, met mobiele ontwikkelingen, kan het mechanisme van dynamic pricing op lokaal en zelfs persoonlijk niveau worden toegepast. Bedrijven kunnen zo trouwe klanten belonen (u komt hier vaker) of klanten werven op lauwe momenten (restaurants op regenachtige dagen!). En men kan, met name, speciale aanbiedingen doen. Aldus Sam Altman, CEO van Loopt Inc.

‘A fixed price is almost always the wrong price,’ aldus Altman. Maar de prijsbepaling moet wel transparant en eerlijk zijn, anders stuit het consumenten tegen de borst. Sites als Ebay en Groupon, en de personalisatie van online advertenties: het zijn allemaal bewegingen in de richting van dynamic pricing. We kennen dat mechanisme ook al van vliegtuigmaatschappijen, waar de prijs afhangt van wanneer en door wie geboekt wordt. En in verdere personalisatie liggen nog meer kansen. Denk aan Foursquare, waarmee je incheckt op locaties. Want “purchases are checkin’s plus“, aldus Altman.

Sneakpeek.com

Voeg daar gamification principes aan toe, en je kan mensen – ter plaatse – belonen voor bijvoorbeeld tweeten of liken van producten. Als voorbeeld geeft Sam sneakpeek.com. Ook noemt hij gympact.com, een fitnessorganisatie waar je meer betaalt, naarmate je minder komt, en geld krijgt als je wel komt trainen met je mobiele app. Dat wordt dan weer betaald door de anderen die nietkomen.Als het goed gedaan wordt, aldus Sam Altman, kan mobile dynamic pricing in combinatie met mobiel betalen – hij noemt Google Wallet – een nieuwe stap zijn in customer relationship marketing en zal de vaste prijs snel verleden tijd zijn.

How To Remember Anything

SXSW biedt ook ruimte aan de wat generalistischer onderwerpen en alles onthouden, dat willen we allemaal wel: de ruimte was overvol tijdens Mark Channon’s boekpresentatie. De techniek die hij gebruikt om alles te kunnen onthouden, noemt hij Creative Memorization. Hij gebruikt beelden die hij associeert met de te onthouden informatie en gaf een aantal concrete strategieën hiervoor.

De kettingmethode (of Chain method)’

Deze strategie is vooral geschikt voor het onthouden van reeksen. Mark maakt een verhaal van deze reeksen. Hij deed een oefening met het publiek: de Big ben draagt een bontjas en springt op en neer op een trampoline. Vervolgens springt hij in een honingpot en er komt een dinosaurus uit, en zo voort. Zoals je ziet hoeft het verhaal nergens op te slaan, maar het werkt fantastisch, hebben wij gemerkt.

Namen onthouden

Door je streng aan vier stappen te houden kun je vrijwel alle namen in één keer onthouden:

1. Focus. Prent jezelf in dat je deze naam gaat onthouden.
2. Luister. Hoor hoe de naam klinkt, hoe de drager de naam uitspreekt.
3. Creëer een opvallend plaatje in je hoofd van de naamdrager. Heeft hij een ijsje op zijn hoofd?
4. Zeg de naam terug terwijl je aan dat plaatje denkt.

Op deze manier vergeet je waarschijnlijk hoe diegene handen schudt, maar de naam heb je onthouden!

Geheugennetwerk

Als je een aantal items moet onthouden, die geen logische volgorde hebben, kan je ze in gedachten aan een plaats koppelen. Dat kan een plaats in de stad zijn, of een plaats op je lichaam, en zo voort. Moet je inpakken en een paar dingen niet vergeten? Leg in gedachte je paspoort op je hoofd, je ticket om je nek, je portemonnee op je borst, etc. Een proefpersoon uit het publiek kon op deze manier moeiteloos en al na één keer 10 objecten in willekeurige volgorde opnoemen.

Getallen

Omdat getallen voor veel mensen moeilijk te onthouden zijn, heeft Mark hier een speciale methode voor bedacht. Deze vereist wel wat voorwerk: verzin een referentie-object bij elk getal tussen 0 en 100, bijvoorbeeld: 37 is Big Mac. Vanaf dat moment kan je de plaatjes onthouden in plaats van de getallen. Bijvoorbeeld: de omzet van mijn concurrent is ‘waterfles’ procent gestegen. We hebben tijdens deze sessie gemerkt dat de methode echt werkt. Meer weten? Bekijk Marks boek: How To Remember Anything.

Avoiding Bullsh!t personas

In een sympathieke dual-presentatie zetten Jill Christ en Stephany Carter een inspirerende werkwijze uiteen voor het creëren van persona’s, in de hoop dat we allemaal zullen ontwikkelen van ontwerpen voor onszelf, via ontwerpen voor onze moeder, naar ontwerpen voor de eigenlijke gebruikers. Alan Cooper schreef in 2004 al: “Design persona’s with rigor and precision”. Jill & Stephany waarschuwen ons voor het tegenovergestelde: wat zij noemen bullshit (of: BS)-persona’s. Dat zijn persona’s met lange verzonnen verhalen en/of stereotiepe stockfoto’s, zoals deze en deze.

Deze bullshit is niet onschadelijk:

• De nep-informatie leidt af van de echte informatie
• Mensen voelen zich dom als ze mee moeten doen met de fantasie. Vooral developers hebben in hun ervaring een echte hekel aan deze BS.

Goede persona’s zijn gebaseerd op data. De sprekers gebruiken online enquêtes en interviews om hun gebruikersgegevens te verzamelen. Ga niet blind data verzamelen, maar vraag je af wat je wilt weten: vaak gaat het niet om geslacht, leeftijd en woonplaats, maar bijvoorbeeld over beroep, taken en kennisniveau.

In het geval van Lynda.com, een website voor instructievideo’s, bleken drie dimensies belangrijk:

• beroepssituatie (schoolverlater, huidige baan, nieuwe baan, ..)
• behoefte (onderscheiden van collega’s, sneller werken, …)
• aanpak (instructievolger, meteen beginnen, …)

Door de data op deze dimensies te splitsen kwamen ze op vijf basishoudingen, en dat werden de persona’s:

• I am a [job]
• I want to be a [job]
• I can do [activity] if you want me to
• I am not a [job] but I need to do [activity]
• I like doing [activity]

Merk op dat ze allemaal een uniek, karakteriserend werkwoord in zich hebben. Elke persona wordt op twee manieren weergegeven:

• een “one-sheeter” met de titel van de persona (maar geen naam) & de belangrijkste karakteristieken binnen de drie dimensies
• een filmpje van 2 minuten met karakteristieke uitspraken van geïnterviewden

Door onze eigen wisselende ervaringen ermee staan persona’s niet op onze standaardlijst met deliverables, maar Jill en Stephany hebben ons toch weer nieuwsgierig gemaakt. Meer info en alle slides vind je op de website avoidBSpersonas.com.

Expanding our Intelligence Without Limit

Ray Kurzweil is een bescheiden man, maar wel auteur van bestsellers en grondlegger van, onder andere, de technieken die vandaag de dag gebruikt worden voor spraakherkenning, spraaksynthese en schriftherkenning.

Ray begint met uitleggen dat de computerwetenschap een belangrijke mijlpaal heeft bereikt met Watson, de computer die voor het eerst Jeopardy gewonnen heeft van de mens. Deze overwinning was significant anders dan de overwinning van IBM’s Deep Blue op Kasparov in 1997, omdat Watson voor het eerst de hiërarchische waarschijnlijkheidsdenkprocessen gebruikte, die onze hersens ook gebruiken om kennis op te halen uit ons geheugen.

Kurzweil brengt Moore’s Law in herinnering en zegt dat deze wet zijn geldigheid zal verliezen, en wel op twee manieren:

• in 2020 verwacht hij dat 3D computing doorbreekt. Onze huidige computers zijn opgebouwd in tweedimensionale platte circuits. Deze 3D opgebouwde computers zullen een doorbraak betekenen, en Intel heeft de eerste prototypes nu al draaiend in haar labs.
• ten tweede herhaalt hij zijn eerdere, door Time Magazine gepubliceerde, voorspelling, dat nog voor 2045 de Singulariteit zal optreden: het moment dat computers zichzelf kunnen ontwerpen, waardoor de mens uit de vergelijking van de ontwikkelingssnelheid gehaald moet worden.

Kurzweil vindt de Turingtest een significante benchmark. Dat is kort gezegd de test waarin een mens, die een telefoongesprek voert, niet langer doorheeft dat hij met een computer spreekt. Of systemen echt zelfbewust worden, is volgens hem niet relevant. Mensen zullen een systeem als zelfbewust accepteren, als het zelfbewust lijkt. Wij vragen ons af of zelfbewustheid in techniek de ethiek rond levensbeëindiging van die techniek zal beïnvloeden, maar die kwestie komt niet op tafel.

Niet alleen computerkracht ontwikkelt zich exponentieel, alle succesvolle innovaties doen dat. Het world wide web leek in 1994 vanuit het niets op te duiken, maar als je kijkt naar de ontwikkeling van het aantal internetverbindingen vanaf het begin van de jaren ’70, dan zitten we zelfs in 2012 nog keurig op die toen ingezette exponentiële ontwikkeling.

Als voorbeeld van een uitvinding, die nu aan het begin staat van een ontwikkeling, die alleen op logaritmische schaal weer te geven zal zijn, noemde hij 3D printen, dat op dit moment nog in de kinderschoenen staat, maar een enorme impact zal hebben op onze samenleving. Aldus Kurzweil, die later desgevraagd aangeeft dat zo’n 85% van zijn voorspellingen uitkomt.

Quotes

• Augmented reality will be mainstream and in your entire field of view.
• For now only biotechnology worries me. GNR technology must not fall into the wrong hands.
• The design information bits that make up a brain is large, but not endless.
• A tree is more complex than a forest.
• We are cyborgs. We have outsourced a lot of our social capabilities into the cloud.

Ten aanzien van het gebruik van nieuwe en verslavende technologieën, zoals smartphones en social media, neemt hij een liberaal standpunt in. Hij gelooft in zelfsturing en vrijheid van keuze. Ethische kwesties, zoals misbruik van onze biologische en psychologische beperkingen voor commercieel gewin staan, zo lijkt het, nog niet op zijn agenda. Wij kijken uit naar een vervolg.

The End of Business as usuall

De aanleiding van dit interview is Brian Solis’ boek “The End of Business as Usual”. Dit boek beschrijft de teloorgang van oude businessmodellen ten gevolge van de opkomst van Internet. “Digital Darwinism” noemt hij het zelf gevat, in de inleiding het live interview. De belangrijkste aantrekkingskracht van dit praatje is voor velen de aanwezigheid van rockster Billy Corgan, voorman van de Smashing Pumpkins. De zaal zit tot de nok gevuld met fans.

Het wordt een amusant interview, waarbij meteen duidelijk is dat Billy Corgan op zijn praatstoel zit (en dat kan best wel eens anders zijn). Hij spreekt met passie over hoe de muziekindustrie zich heeft ontwikkeld de laatste 10 jaar, zonder daarover nostalgisch te worden. We kennen natuurlijk allemaal de twee kampen in deze wereld. Aan de ene kant de traditionele media-industrie die alles doet om de “vooruitgang” tegen te gaan en aan de andere kant de voorstanders van vrije informatieverspreiding, die preken dat het internet vele nieuwe kansen biedt voor onafhankelijke artiesten.

Corgan maakt halverwege het interview zijn belangrijkste punt: het oude platform was een werkend model voor de opkomst van artiesten, maar dit is niet vervangen door een nieuw model. MTV verspreid geen clips meer, en YouTube vervult wel min of meer die rol maar heeft bij lange na niet het hefboomeffect dat MTV had. Iedereen kent natuurlijk OK Go (van de videoclip met de loopbanden, zie hieronder), maar veel platen hebben ze er nog niet mee verkocht. Nieuwe artiesten worden gedragen door talentenshows, maar zijn vooral goed in coveren. Er is geen echt nieuw platform dat je verder helpt naar – laten we zeggen –  “U2 status”, naar de mening van Billy Corgan.

Zijn mening is dat artiesten zelf creatiever zullen moeten worden en hun eigen platformen moeten bouwen. iTunes is geen vervanger, omdat het is bedacht om technologie aan de man te brengen en niet media (dat valt overigens te betwisten als je nagaat waar Apple haar verdiensten vandaan haalt).

Even lijkt het echt spannend te worden als de – door tijdgebrek – enige vraagsteller vol in de aanval gaat en Billy Corgan toevoegt dat hij redeneert vanuit (veel) geld verdienen. Corgan roept hem op het podium omdat “deze man juist het probleem representeert, omdat hij weigert te betalen voor zijn muziek”. Tot een handgemeen komt het niet, noch tot nieuwe inzichten. En zo blijkt dat we toch nog altijd in een transitiefase zitten, waarin artiesten, media-industrie en consumenten zoeken naar een nieuw evenwicht. Kwaliteit zal altijd overleven en boven komen drijven, zo stelt Corgan. Daarmee kunnen we het wel alleen maar eens zijn.

Occupy Democracy: Al Gore en Sean Parker over online democratie

We gaan verder met de sterrencast van vandaag, naar een prachtig duo: Sean Parker (Napster, Plaxo en natuurlijk Facebook) en Al Gore. De laatste behoeft natuurlijk al helemaal geen toelichting meer. Naast klimaatactivist, is hij ook lid van de raad van bestuur van Apple en is hij investeerder in Spotify.

Maar daarover gaat het allemaal niet vandaag. Al Gore begint met een vurig betoog dat de huidige vorm van democratie (primair bedoelt hij dan de Amerikaanse) kapot is en moet worden gerepareerd. Dat zijn grote woorden, en de werderom volgepakte zaal schuift naar het puntje van haar stoel. Internet vervult hierin uiteraard een sleutelrol. “Occupy Democracy” knalt Gore de zaal in, met een ovationeel applaus tot gevolg! Er ontstaat een interessant dubbelbetoog van enerzijds Gore die – het moet gezegd worden – een charismatisch en overtuigend spreker is en anderzijds de wat nerdy en zich klein makende Sean Parker. Maar beiden zijn overtuigend en hebben passie voor het onderwerp.

Gore schetst het kader. Geld is het grootste probleem: 75 tot 80% van al het verzamelde campagnegeld in welke verkiezing dan ook, gaat op aan de 30-seconden spotjes. Want nog altijd is televisie het dominante medium en dat zal, internetrevolutie of niet, zeker niet veranderen. Televisie is allesbehalve een democratisch medium: je hebt veel geld nodig om het bereik te krijgen dat je nodig hebt. Dat geld moet met veel moeite bijeengebracht worden uit private middelen en dat corrumpeert de senatoren en presidenten op uitgebreide schaal. Ze zullen nooit stemmen tegen zaken die hun geldschieters kwaad doen, een bijzonder groot probleem.

Internet zou dit kunnen veranderen, maar zover is het nog niet. Sean Parker stelt dat we nu nog een window of opportunity hebben om de democratie terug te pakken, als we snel zijn. Nu hebben traditionele politici immers nog niet door wat de ware kracht ervan is. Daarom investeren hij en Gore in start-ups, die deze online krachten kunnen ondersteunen. Een mooi voorbeeld is www.causes.com (“Anyone can change the world”), waar mensen een gezamenlijk doel op een al dan niet politieke agenda kunnen krijgen. Degene die het winnende platform bedenkt, kan een grote verandering teweeg brengen in de wereld, zo denken de heren. Ook Al Gore’s www.current.com (een online TV station) heeft tot doel de media democratischer en vooral pluriformer te maken dan de door politiek geld beheerste zenders.

De dubbelpresentatie geeft veel stof tot nadenken, ook over onze eigen “mediacratie” in de lage landen. Boven publieke en commerciële figuren als Parker en Gore hangt natuurlijk altijd de verdenking dat ze ook maar gewoon geld moeten verdienen, maar het punt dat ze maken is absoluut valide. De zaal schaart zich in ieder geval in een staande ovatie achter hun credo “Occupy Democracy”.

Hier kun je alle reports van SXSW 2012 volgen.