Data gaat de stad redden: wie doet mee? [#PICNIC11]

Er wordt in elke stad zoveel (open) data verzameld, dat het eigenlijk zonde is dat deze rijke informatie niet bij het grote publiek (de inwoners) bekend is. Er is bijvoorbeeld veel bekend over lucht- en watervervuiling, maar wie weet precies wat waar aan de hand is? Door sterke verhalen en duidelijke visualisaties te creëren wordt de burger meer betrokken bij de stad. En het leuke is: inwoners kunnen zelf helpen data te verzamelen en te bundelen!

Het was een pittige sessie tijdens PICNIC11 (onderzoekers zijn niet altijd de beste vertellers), maar de sessie From Database Cities to Urban Stories was een interessante. De focus lag op vernieuwende technologieprojecten die inwoners meer betrokken kunnen maken op het gebied van stadsontwikkeling en milieu. Maak je op voor een paar interessante technische toepassingen!

Train de lokale expert: jij

Eymund Diegel’s projecten zijn erg aansprekend. Hij is een environmental planner die als doel heeft om een nieuwe publieke dialoog aan te gaan over milieuaspecten binnen de stad. En wie weet op zo’n precieze schaal hoe het met de stad gaat? Juist, de inwoner zelf! Overheidsdata is nog lang niet altijd open (‘nog steeds een black box’), maar gelukkig zijn er genoeg creatieve mogelijkheden om met een kleine investering inwoners zelf data te laten vergaren. Het probleem is dat mensen niet altijd staan te trappelen om te helpen en al genoeg hebben aan hun alledaagse problemen. Daarom moeten de projecten cool en fun zijn om mensen te engageren.

Don’t flush me

Het eerste voorbeeld DontFlushMe is niet gelijk een project waar iedere burger actief data verzamelt, maar wel actief de data kan gebruiken. De doelstelling is eenvoudig: veel onbewerkt rioolwater wordt regelmatig in de haven van New York City gedumpt, wat tot vervuiling leidt (je zal maar de nodige drollen naast je boot zien drijven). Dit water komt uit Combined Sewers, die niet alleen rioolwater, maar ook regen afvoeren. Bij hevige regenval ontstaat er vaak overbelasting, en loost het water in de haven.

De DontFlushMe-sensoren worden in deze combined sewers geplaatst en geven via een aangehechte (eenvoudige) mobiele telefoon naar een centrale een signaal af wanneer het systeem overbelast. Deze centrale verspreidt het vervolgens onder de inwoners. Dit kan via een website, per SMS, of in de toekomst door een lampje die in huis geplaatst is en verkleurt bij een (aankomende) overbelasting. Inwoners van New York City kunnen vervolgens hun gedrag aanpassen, door bijvoorbeeld minder te gaan douchen of het draaien vsn de wasmachine uit te stellen.

Diegel’s uitspraak dat zo’n project leuk moet zijn neemt hij serieus: hij is misschien van plan om bij lokale sex shops ‘don’t flush me’ stickers op de condoomverpakking te plaatsen. Onderstaande video laat duidelijk zien dat er vervuild water wordt geloosd door een combined sewer, nadat deze door orkaan Irene overbelast raakte.

Grassroots Mapping

Het tweede project is een project waar inwoners wél zelf hun data verzamelen, en hoe tof! Grassroots mapping heet het. Google maps zorgde voor het ‘mappen’ van bijna de gehele wereld, maar eigenlijk hebben die satellietbeelden te weinig resolutie en scherpte om op lokaal niveau onderzoek te doen. Zelf een satelliet aanschaffen is vrij kostbaar, dus waarom niet op een creatieve low-budget manier het zelf doen? Dat is precies wat de grassroot community doet. Het idee: digitale fotocamera’s aan heliumballonnen of vliegers monteren, later de foto’s bewerken en de data combineren voor interpretatie. Zoals bijvoorbeeld voor illegale olie dumpingen in kanalen, plantengroei in bepaalde wijken, of het in kaart brengen van historische waterstromingen. Ze hebben dit al op meerdere plaatsen gedaan.

Dat de techniek hier niet de belemmering is, is wel duidelijk nadat je hoort wat de grootste problemen zijn: ballonnen en prikkeldraad gaan niet goed samen, en soms is de kwaliteit van de tweedehands camera’s beperkt. Zelfs infraroodcamera’s kunnen goedkoop worden nagebootst met een paar handmatige aanpassingen aan de camera!

Een actieve community, uitgebreide wiki’s (bekijk eens deze video onderaan over het bewerken van infraroodfoto’s via photoshop), en veel plezier doen de rest. Hieronder bijvoorbeeld de Balloon Mapping Materials list.

En dat het vooral om plezier gaat en met zijn allen wat doen, illustreert onderstaande video voortreffelijk:

[vimeo]https://vimeo.com/24800454[/vimeo]

Datagedreven journalistiek: van aandacht naar vertrouwen

Mooi al die verzamelde data, maar wat doe je er mee? Mirko Lorenz gaat in op het feit dat data gedreven journalistiek ons een stuk verder kan helpen in de toekomst. Waar media en journalistiek vaak draaien om aandacht krijgen, meent Lorenz dat zij zich meer moeten gaan richten op het interpreteren van data en daar onderbouwde verhalen over schrijven. Er wordt genoeg data verzameld, alleen is dat niet altijd voor iedereen duidelijk terug te zien.

Nu is het zo dat mensen voornamelijk vertrouwen op relatief gesloten circels van mensen die ze kennen, alleen zal dat volgens Lorenz niet genoeg zijn: organisaties en overheden draaien tegenwoordig grotendeels om data en business intelligence. Informatie uit de circels van mensen die dicht bij je staan is niet genoeg om volledig wijs uit de wereld te worden. Er is wel genoeg data buiten die circels, maar dat is vaak alleen een black box of ondoorgrondelijke data. Deze ongelijkheid in de toegang tot begrijpbare data kan leiden tot modern cheating. Simpele voorbeelden zijn bijvoorbeeld dat de einddatum van je telefooncontract onbekend is of niet bewust in je geheugen zit, dat de werkelijke totale kosten van leningen niet altijd duidelijk zijn, en dat het vergelijken van diensten en producten niet altijd goed mogelijk is. Grotere voorbeelden zijn totaal onduidelijk: hoe zit de subrime hypotheekcrisis nu echt in elkaar, en welke aspecten spelen er allemaal bij mijn privacy?

Een veel voorkomend onderwerp tijdens PICNIC11, dat hierin een rol kan spelen, is de open data beweging. Op dit moment zijn er al interessante toepassingen van deze open data te zien. Zo zijn er de City Crawlers Berlin, die van de Duitse hoofdstad visualisaties maken en verhalen vertellen. Een populair voorbeeld uit Groot-Brittannië is Where does my money go, waar je op een interactieve manier als UK-inwoner kan zien waar belastingen aan worden besteed.

Zeker door de open data beweging liggen er genoeg kansen voor journalisten om deze data te ontrafelen en duiding te geven, waardoor zij in de ‘vertrouwenscircels’ van mensen komen. Het probleem: ruwe data interesseert weinig mensen. Er moet daarom een proces zijn om data in een verhaal te transformeren, waardoor de waarde van die data voor het grote publiek omhoog gaat. Op die manier voegen journalisten waarde toe: niet alleen dienen ze een filter voor alle data, ze veranderen het ook in dé vorm die mensen het beste onthouden: een verhaal.

Al met al was het een interessante sessie, ik ben benieuwd of jullie ook soortgelijke Nederlandse voorbeelden kennen.