Een internet zonder homepages? Kan dat?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Ja dat kan en het is al onderweg. Althans dat is de verwachting die je zo hier en daar al jaren leest en die onlangs weer opdook in de blogpost ‘Welcome to the site-less web van Paul Gillin.

En iedereen die zich de afgelopen jaren maar enigszins heeft beziggehouden met internet, zal ongetwijfeld meteen toegeven dat het internet zoals we dat vroeger kenden, het in wezen vrij statische internet, het internet van de ‘ondeelbare’ websites waarop alles stond zonder dat je het eraf kon halen en het internet waar je als gebruiker vooral geacht werd te lezen, dat dat internet plaats heeft gemaakt voor een ander internet.

Noem het web 2.0 of noem het social media of noem het het knip-en plakweb, maar waar het om gaat is dat bijvoorbeeld een tool/service als Posterous het de gebruiker wel heel erg makkelijk maakt om, met één druk op de knop tegelijkertijd op Twitter, Facebook, Flickr, Tumblr and Delicious zijn content te publiceren. Voorheen was dat nog aardig wat werk omdat je alles handmatig per site moest uploaden, maar nu is het doodsimpel geworden om overal en nergens online aanwezig te zijn.

Als we op een ander niveau naar deze ontwikkeling kijken dan zien we dat dit ook wel eens het einde zou kunnen zijn van de manier waarop we tot nu toe over internet en het web spraken. Ooit ging het over websites en links, sinds de komst van social media gaat het over content en mensen. En dat maakt het voor bedrijven niet alleen moeilijker om uit te vinden waar hun klanten zitten, maar het blijven volgen van de zogenaamde ‘influencers‘ is helemaal een flinke klus aan het worden. Kon je vroeger nog volstaan met het lezen van de blog van zo’n ‘influencer’, moet je nu het totaalplaatje in beeld zien te krijgen en dat bestaat uit allemaal versnipperde kleinere plaatjes op zoals gezegd Twitter, op Facebook maar ook op Hyves en LinkedIn etc.

Bovendien is het niet altijd duidelijk vast te stellen hoe invloedrijk iemand op al die verschillende plekken is. Wat betekent het bijvoorbeeld als iemand 1000 volgers heeft op Twitter en wat zegt het als hij wordt aanbevolen op LinkedIn? Die vragen zijn nog niet éénduidig te beantwoorden en volgens Gillin is het ook in dit geval de tijd die ons gaat leren hoe daarmee om te gaan.

Strikt genomen heb je als bedrijf of als content creëerder cq ‘influencer’ anno 2010 geen ‘echte’ homepage meer nodig om mensen te bereiken, maar ik denk dat het vooralsnog toch nog handig blijft wanneer al je snippertjes op één plek samenkomen. Omdat nog lang niet iedereen zo ver is dat hij afstand wil doen van zijn eigen homepage en omdat ook nog niet alle lezers/bezoekers zover zijn dat ze overal en nergens komen. Een voorbeeld van een tool waarmee je zo’n alternatieve, geaggregeerde homepage kunt maken is bijvoorbeeld Flavors.me en er zijn er ongetwijfeld veel meer.

Maar beweeg intussen wel mee want het kan en het komt eraan, dat internet zonder homepages. Kijk maar eens naar de recente lancering van Buzz door Google. Die is veelzeggend en maakt opnieuw heel erg duidelijk dat het voor bedrijven, maar ook voor een site als Frankwatching, noodzakelijk is om mee te bewegen.

Dat vergt wel wat van je organisatie cq van je eigen houding. Omdat we moeten leren leven met onzekerheid, omdat we lef nodig hebben om de controle op onze content en ons merk los te laten en omdat we in sommige opzichten misschien wel opnieuw moeten beginnen. Zodat we ons weer opnieuw thuis gaan voelen op internet, al is het dan niet meer uitsluitend op onze eigen homepage.