Over gympen en bodes en het waarheidsgehalte van een briefje

Donderdag. Amsterdam. Westergasfabriek. Het is de eerste dag van de tweedaagse Next Web-conferentie. Oude muren en nieuwe bedrijven. Veel starters, veel gympen, te weinig vrouwen. Koffie in mokken, zelf inschenken. Geen hostesses in mantelpakjes, alleen de organisatoren lopen in strakke witte pakken rond. Dit is een offlinecommunity pur sang. Inspirerend.

Dinsdag. Den Haag. De Tweede Kamer. Het kabinet en veel Kamerleden komen bijeen – een enkeling had een gescheurde spier en kon wel in Amsterdam staan maar niet in Den Haag zitten – om met elkaar bij te praten. ‘De film’ was eindelijk uit en er moeten meningen gedeeld worden, en dat doe je bij voorkeur in een ruimte bij elkaar, en niet via de media, om maar te zwijgen van weblogs. Bodes lopen rond met briefjes, zilveren schaaltjes en kopjes thee. Ook dit is een offline community.

Amsterdam. Next Web. Alles praat met elkaar, niet alleen in de oude fabrieksruimte, maar in de hele wereld. Bloggers treffen elkaar voor het eerst. De mogelijkheden om zaken met elkaar te delen worden met de dag groter. Startende bedrijven krijgen vijf minuten om hun idee over te brengen. Bijna steeds gaat het weer over foto’s delen, muziek delen, een radiostation maken en anderen laten meeluisteren, met je vrienden ervaringen uitwisselen, conversaties starten, de mening van de massa proberen te toetsen. De complexiteit neemt toe, daardoor ook de behoefte om zaken te ordenen. Het internet wordt steeds slimmer, kunstmatig intelligent ooit. Hoe groter de complexiteit, des te groter de kansen en uitdaging.

Den Haag in de Tweede Kamer van de procedures. Als de een praat, is de ander stil, en andersom. Het probleem van vandaag is complex. Het gaat over veiligheid, preventie, de islam, de Koran en de moslims, extreem terrorisme en de integratie. De een vraagt excuses van de ander en de ander eist ze van de een. ‘Jouw schuld.’ ‘Nietes, de jouwe.’ Na een groot aantal uren is het probleem aanzienlijk versimplificeerd tot een enkel gespreksverslag, ooit opgemaakt door een ambtenaar. De vraag die overblijft is of de verklaring nu een juiste weergave is van de werkelijkheid of niet. Zo simpel kan het zijn. Dit zijn door de wol geverfde professionals, dat zie je aan alles.

Amsterdam, Next Web. De spreker is Khris Loux. Hij ontwikkelde software waarmee je in dialoog gaat met je gebruiker. Vraag wat ze van je vinden, volg hun gedrag, ga het gesprek met ze aan. Geef hun de mogelijkheid om hun bevindingen achter te laten, om getuigenissen met andere klanten te delen. ‘Mensen deugen’, zegt Loux. ‘In principe’, laat hij er onmiddellijk op volgen. Hij wil zelfs dat de zaal – zevenhonderd mensen – tijdens zijn verhaal suggesties stuurt naar zijn site. Met sms, of via e-mail. Deze zaal zit vol met computers, Blackberry’s en iPhones. De vragen en opmerkingen voor Loux druppelen binnen op het grote scherm. Ene Yomamma schrijft: ‘suck cock’. De zaal lacht, de presentatie is prettig verstoord. Ze

Den Haag, de Tweede Kamer. Dat ene briefje dan. Is het nu waar, of is het nu niet waar? Ene Wilders zegt dat het briefje een vod is, een grove leugen, een grote schande, in elkaar geflanst, bekijk het allemaal maar, ik word belazerd. Het debat is ongekend verstoord. Het bleef nog lang onrustig.

Amsterdam, Next Web. Iemand heeft het over the wisdom of crowds, de wijsheid van de massa. Dat je er ongelooflijk mee moet oppassen om er conclusies aan te verbinden. Een groep kan op drift raken, zeker als ze elkaar beïnvloeden. Een ander heeft het over de waarheid van de feiten.

Heeswijk-Dinther, thuis. Next Web was rommelig, startupperig, jong, maar vooral inspirerend. In de krant lees ik dat meer dan 30% van de Nederlanders twijfelt aan de eerlijkheid van drie van onze ministers.

Mocht de waarheid al in het midden liggen, dan weet blijkbaar niemand meer waar het midden ligt. Maar in Amsterdam vinden ze de waarheid eerder, dat is zeker.

Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.