Marsman

Ze noemden hem ook wel Jan de Marsman. Hij werd zo genoemd omdat hij de meest aardse was van alle marsmannen, en Jan was een aardse voornaam. Hem werd gevraagd om weer eens een werkbezoek te brengen aan planeet aarde, vooral om te kijken naar de technologische staat aan gene zijde van het heelal.

Want –zo werd gezegd- op Mars kon je veel leren van de aardbewoners. Op aarde was iedereen immers met iedereen in verbinding, in hun dampkring dwarrelden overal satelieten, kinderen stuurden elkaar korte berichten, auto’s betaalden automatisch tolgelden en hadden een navigatiesysteem, je kon van afstand oorlogen voeren en in sommige landen handen ze stemcomputers.

En zo zag de Marsman de medewerker van de spoorwegen in Nederland. Hij werd in de hitte geïnterviewd voor Nova, en had daarvoor zijn stropdas, een jasje en een veiligheidshesje aangedaan. Hij vertelde over de zomer en het spoor dat uitzette. Even verder zag je in beeld twee medewerkers van de spoorwegen met een centimeter de breedte van het spoor opnemen, rails voor rails. Er was enige uitzetting van het ijzer, maar van paniek was vooralsnog geen sprake.

Weer een stuk verder stond een collega, hij had een hesje en een toeter. Hij moest waarschuwen als er een trein aankwam door op zijn toeter te blazen. Dit was goed teamwerk, dat zag je aan alles. “De herfst hebben we nu onder controle, de winter leverde nog problemen op en de zomer stelt ons op de proef”, zei de man van de railsen.

En zo zag de Marsman de voetbalwedstrijd in het stadion. Een Engelsman schoot de bal via de lat in het doel. Iedereen op de aarde zag dat het een doelpunt was, behalve de scheidsrechter en zijn assistenten. En toen zei de leider van de voetbalaarde dat fouten bij de sport horen. Onrecht veroorzaakt emotie en passie, zo werd de Marsman verteld, en hij knoopte het goed in zijn oren.

De Marsman wilde een boek kopen, ‘Getallen ontraadseld’. Hij had in de kranten prachtige recensies gelezen, dus nam aan dat het boek overal verkrijgbaar was. Hij ging naar de boekwinkel in de Utrechtstestraat in Amsterdam. Daar zei de aardige vrouw dat het boek er niet was, maar dat ze het kon bestellen. Dat zou dan vier dagen duren. De Marsman had geen vier dagen voor zijn werkbezoek. Hij ging, zonder boek en met een rijke ervaring.

Toen de Marsman weer thuis was, in de veilige okeren schoot van zijn planeet, bracht hij verslag. De toehoorders zaten in het kleine kratertje. Iedereen was benieuwd naar zijn verhaal. Marsman prees de ambachtelijke eenvoud van sommige aardbewoners, en liet in het midden of het een keuze of luiheid was. Zijn publiek knikte begrijpend.

Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.